Άγιε Βασίλη θέλω ένα κατσαβίδι!

Το κατσαβίδι είναι το αρχέτυπο εργαλείο! Δεν είναι τόσο αρχαίο, αλλά στο μυαλό μου είναι αρκετά αρχέτυπο ούτως ώστε όταν σκέφτομαι εργαλείο να πηγαίνει πρώτα σ’ αυτό ο νους μου.

Το κατσαβίδι σε σχέση με ένα άνδρα, έχει αναπόφευκτες ερωτικές νοηματικές συνιστώσες (οι άγγλοι για το βιδώνω κι όχι μόνο, λένε screw, και μεις μιλάμε με περηφάνεια για το εργαλείο μας).

Αλλά εμένα αυτό που με συγκινεί δεν είναι οι πονηρές αναφορές. Μόνο η ανάμνηση του εαυτού μου στην ηλικία των οχτώ, να μαστορεύω το ποδηλατάκι μου μ’ ένα κατσαβίδι. Το μαγικό με το κατσαβίδι είναι ότι άμα το κρατάς μεταμοφώνεσαι σε μάστορα, homo faber, άνθρωπο τεχνίτη. Κι αυτό είναι μια πολύ πρωταρχική κατάσταση! Και σαν τέτοια ένα παιδί την αντιλαμβάνεται καλύτερα.

Εμείς οι μοντέρνοι προλετάριοι, που απεμπολήσαμε οριστικά τα εργαλεία μας για να προσετεριστούμε γραββάτες και γραφεία, που αφήσαμε τον πάγκο εργασίας για το τραπέζι συνεδριάσεων και το κολατσιό για το lunch break, εμείς είμαστε οι αλλοτριωμένοι που έλεγε ο Μάρξ, οι απωλέσαντες τη σχέση με τα μέσα παραγωγής…

Ποιος τα χ… τα μέσα παραγωγής, θα μου πεις. Τη σχέση με τον παράδεισο απωλέσαμε!

Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να φτιάνεις (=κατασκευάζεις) κάτι και πιο ανταποδοτικό απο το να φτιάχνεις (=επισκευάζεις) κάτι;

Μέσα στην αφηρημένη έννοια της δημιουργίας βούλιαξε η απτή χαρά της κατασκευής.
Δεν μπορώ να εξηγήσω τον κόσμο αλλιώς παρά έτσι: ο Θεός βαρέθηκε να κάνει μήτιν με τους αγγέλλους, πέταξε το θεϊκό κολλάρο, ανέβασε τα μανίκια, γονάτισε, βούτηξε τα χέρια στον πηλό, τα βρώμισε κι άρχισε να μαστορεύει ένα κόσμο. Εντάξει δεν είχε κατσαβίδι, αλλά είχε πηλοφόρι και μυστρί. Το ίδιο κάνει. Εμένα ο μπαμπάς μου ήταν μηχανικός, εξ ου κι οι κατσαβιδοπαραστάσεις!

Γι αυτό και γω καλέ μου αγιε Βασίλη, ένα κατσαβιδάκι μόνο σου ζητάω. Όχι να μου το φέρεις. Να μου δώσεις την ευκαιρία να το χρησιμοποιήσω ξανά. Κι ότι κάνω να είναι σα να γίνεται με κατσαβίδι. Και μη σε νοιάζει. Παίρνω μόνος το ποδήλατο.