Ο ύπνος του δικαίου

Το μαθηματικώς βέβαιον αποτέλεσμα μιας ανιαρής συζήτησης, μιας κουραστικής διάλεξης ή ενός ηλίθιου αναγνώσματος είναι η γνωστή κίνηση απομάκρυνσης των σιαγόνων προς σχηματισμόν αβυσσαλέου χάσματος άλλως καλούμενου χασμουρητού.

Αλλά κι η δυσκολία στην παρακολούθηση που οφείλεται στο θεματικό αντικείμενο, στην πολυπλοκότητα ή ειδικότητα του ζητήματος πάλι στο ίδιο κατατείνει: να κοιμίζει.

Όπου η προσοχή καλείται να λειτουργήσει πάνω ή κάτω από τις δυνάμεις μας, ο εαυτός γλιστράει βαθμιαία σε ένα γλυκό ύπνο. Στην αρχή απλώς γέρνουν τα βλέφαρα, η σκέψη χάνει τον όποιο εστιασμό, οι μύς χαραρώνουν. Κι αν το ερέθισμα δεν είναι διόλου ερεθιστικό, επέρχεται ύπνος βαθύς, γαλήνιος, ατάραχος (ομολογώ ότι τους καλύτερους ύπνους τους έχω κάνει διαβάζοντας μαθηματικά).

Αυτή η κοινή, κοινότατη, συμπεριφορά προβληματίζει.

Μήπως εξηγεί την νύστα γενικώτερα; Μήπως ο ύπνος στον οποίο καταφεύγουμε κάθε βράδυ είναι αποτέλεσμα της πλήξης που μας προκαλεί ο κόσμος κι η βιωτή εν γένει; Ή μήπως το άλυτο μυστήριο της ύπαρξης γενικώτερα αλλά και της συμπεριφοράς του ταξιτζή ή της κομώτριας, ειδικώτερα, κουράζει τόσο το νοητικό μας που μας υπνωτίζει περιοδικά;

Μήπως αν ζούσαμε ζωή ενδιαφέρουσα και σκόπιμη, ο ύπνος θα καταργείτο;