Ενδόμυχος όφις

Σε μια κρύα γωνιά, χαμένη στη σκιά της καρδιας ζει κουλουριασμένο στις σκόνες ένα φίδι. Δεν έχει την αλχημική φήμη του ουροβόρου, ούτε την υψιπετή κακία του παραδείσιου όφι. Δεν είναι κόμπρα που την λατρεύουν Αιγύπτιοι ή Ινδοί. Ούτε καν γραφικό σαν το Διαμαντή, ή διάσημο σαν της Κλεοπάτρας.

Και το δηλητήριό του πιο πολύ ναρκώνει παρά σκοτώνει. Τίποτα από μαύρη μάμπα ή κροταλία.

Μια μικρή σκουληκαντέρα είναι, κάτι σαν έλμινθας με μάτια. Και το θύμα του πάντα το ίδιο: το σώμα που το φέρει.

Το τρίξιμο στην παγερή γωνιά του, δεν φανερώνει θανάσιμο σπασμό. Και το σούρσιμό του δεν είναι επιστροφή από μακάβριο κυνήγι. Δεν χρειάζεται να περιπλανηθεί για να βρει λεία.

Ένα μόνο το τρέφει: να καταστρέφει. Κι όχι οτιδήποτε. Μονάχα το καλό.

Χαίρεται με τη χαρά της συντριβής, με την κατολίσθηση και την αποδόμηση.

Και δεν χαίρεται γιατί είναι γνήσια κακό. Χαίρεται γιατί του αρέσει να λυπάται. Στη φτέρνα δαγκώνει το ανυποψίαστο αίσθημα κι έπειτα χύνει δάκρυα πάνω στο κουφάρι του. Προσποιείται την ανεπανόρθωτη απώλεια, χειροκροτώντας τον εαυτό του για την ερμηνεία. Ηθοποιός κι ακροατήριο συχρόνως, παριστάσει τον τραγωγό με το φτηνό μπουλβάρ του.

Γιατί τρέφεται με τη λύπη. Επειδή δεν έχει κατρέφτη κάνει πως λυπάται για τα θύματά του, ενώ το μόνο για το οποίο αιώνια πενθεί είναι το άθλιο γλοιώδες του κορμί.

Σαπίζει γύρω του η συλλογή των πτωμάτων. Ούτε να τα καταβροχθίσει δεν είναι άξιο. Ούτε την αξιοπρέπεια της αγριότητας δεν διαθέτει.

Κι όταν κάνεις γενική καθαριότητα και το μαζεύεις στο φαράσι, χωρίς να το προσέχεις καν, και το πετάς στον κάδο που από πάντα του άξιζε, πεθαίνει. Πεθαίνει, βιαστικά και γρήγορα, χωρίς τις συνήθεις του θεατρικές τσιριμόνιες.

Γιατί περισσότερο από το φως, τέτοιο που είναι, δεν αντέχει να το βλέπουνε…