Νόστιμον Ήμαρ

Κάθε τόπος που έχουμε υπάρξει,

κάθε πόλη που έχουμε περιηγηθεί,

κάθε δρόμος που έχουμε σύρει αλαφρό ή βαρύ το βήμα,

κάθε χρόνος που μας χαρίστηκε ή σφετεριστήκαμε,

κάθε άνθρωπος που έχουμε ανα-γνωρίσει,

κάθε λέξη που πέρασε το φράγμα του αυτιού και σαν πεταλούδα συλλεκτική καρφιτσώθηκε στη μνήμη,

κάθε εικόνα που τη γούνα της χάιδεψε στοργικά το μάτι,

κάθε σώμα που μας καλωσόρισε ή που κουρσέψαμε,

κάθε μουσική που μας επέτρεψε να επιπλεύσουμε στον αφρό της,

κάθε ιδέα που κεράκι της ανάψαμε,

κάθε αναποδιά που μας άθλησε στην παλαίστρα της,

κάθε έρωτας που μας ναυάγησε,

κάθε χαρά που μας μέθυσε στον άκρατό της οίνο,

κάθε άγιο τι,

είναι μητέρα μιας νοσταλγίας που ριζώνει μέχρι να χορταριάσει ο κήπος μας και να κακοπάθει στην τελική ανομβρία,

είναι ο Οδυσσέας, ο τάλας, ο τλήμων, ο ταλαίπωρος, που αφυπνίζεται,

είναι μια Κίρκη και μιά Χάρυβδη, γόησες εξίσου τρομερές,

είναι μια Καλυψώ που μας σφίγγει στα μνήστρα της,

είναι ένας Όμηρος που μας έπιασε όμηρους,

είναι μια πληγή που θα κλείσει όταν πεθάνει το σώμα της.

Και η Ιθάκη;

Α, η Ιθάκη είν’ η δικαιολογία για να δραπετεύουμε από το μόνο πράγμα που πραγματικά αγαπήσαμε: την Τροία, που αλώνοντας , σκλάβους μας έκανε, επεί το ιερόν της μνήμης μας πτολίεθρον οριστικά και αμετάκλητα έπερσεν!

Αφιερωμένο στον Πετεφρή που με αυτό εδώ το ποστ ξύπνησε τούτον το μικρό ομηρικό οίστρο.