Τα άνθη του κακού ... στις μπίζνες
Τελικά το κακό έχει τα καλά του. Καταρχήν, ας πουμε προσφέρει υλικό για να δημιουργήσεις. Αν το καλοσκεφτούμε, όλη η λογοτεχνία είναι μια σπουδή πάνω σε κάποια μορφή του κακού. Κάτι που δεν πάει καλά, κάτι που ταράζει την ‘κανονικότητα’ είναι ο πυρήνας ή ο σπινθήρας κάθε ιστορίας. Κι είναι πολύ ενδιαφέρον που κι η χριστιανική μυθολογία τοποθετεί στην έναρξη του κόσμου την πτώση του Εωσφόρου και στην έναρξη της ανθρώπινης ιστορίας την αδαμική πτώση. Δεν νομίζω ότι στον Παράδεισο υπάρχει τέχνη.
Έπειτα, είναι γνωστό, ότι οι ρόλοι του ‘κακού’ στον κινηματογράφο και το θέατρο είναι αβανταδόρικοι. Το κακό διαμορφώνει μια πλειάδα εσωτερικών κι εξωτερικών καταστάσεων που ορίζουν τελικά την ανθρώπινη κατάσταση και γι αυτό προσφέρει στον ηθοποιό την ευκαιρία να ξεδιπλώσει την εκφραστικότητά του.
Στην σφαίρα του Κερδώου Ερμή, το κακό έχει στήσει το κονάκι του. Αλλά επειδή όλοι ξημεροβραδιαζόμαστε σ’ αυτή τη γειτονιά από βούληση ή ανάγκη, καλό είναι να ξέρουμε μερικά πράγματα για τη νομοτέλειά της.
Λοιπόν, σας προσφέρω δωρεάν και αφειδώς την τελευταία μου ανακάλυψη: Στις δουλειές, ο καλός συνεργάτης είναι ο κακός συνεργάτης. Γιατί ο κακός συνεργάτης είναι συνεπής. Δεν αποκλίνει από τις διακηρυγμένες ή μη προθέσεις του να σε ρίξει με κάθε ευκαιρία, να στα φάει, να σε στίψει κτλ. Δεν είναι τρομακτικό αυτό θα μου πείτε; Καθόλου. Λίγο κουραστικό είναι γιατί πρέπει να είσαι σε επιφυλακή συνέχεια, αλλά σου προσφέρει το εξής μοναδικό πλεονέκτημα: γνωρίζοντας το μοναδικό κίνητρο των πράξεων του άλλου μπορείς να ‘παίξεις’ την παρτίδα μαζί του έτσι που τουλάχιστον να έρθετε ισόπαλοι. Με λίγα λόγια, ο κακός είναι προβλέψιμος.
Η ψυχή του καλού εμπόρου όμως είναι άβυσσος. Κι είναι άβυσσος, γιατί ο καλός καταρχήν δεν θα ‘θελε να είναι έμπορος. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο, αναγκάστηκε να κατέβει σ’ αυτή την αρένα. Και τα μάτια του λοξοκοιτάνε συνέχεια την έξοδο. Από αυτό το γεγονός απορρέει η αμφιθυμία του. Κανένα πρόβλημα ως εδώ. Κερδίζει ή χάνει, δικό του θέμα.
Αλλά τι γίνεται αν ο εν λόγω κύριος είναι συνεργάτης σου; Εκεί τα πράγματα είναι δύσκολα. Γιατί την ώρα που τον χρειάζεσαι θα αποφασίσει ότι δεν κάνει αυτός γι αυτές τις δουλειές και θα πάει μια βδομάδα στο χωριό του να ηρεμήσει. Ή εκεί που τον αφήνεις να κλείσει μια συμφωνία, θα γυρίσει και θα σου πει ότι, ναι, συμφώνησε, αλλά δεν συζήτησαν τιμή γιατί … ντρεπότανε. Ή νομίζει ότι το να φέρεις σε πέρας ένα έργο, είναι κάτι το οποίο πρέπει να διαρκέσει μια αιωνιότητα και μια μέρα, γιατί κάτι λιγώτερο θα ήταν πιεστικό και δεν το αντέχει.
Τελικά το ευαγγέλιο έχει δίκιο: ουκ έξεστιν δυσί κυρίοις δουλεύειν, Θεώ τε και Μαμμωνά. Δεν μπορείς να υπηρετείς δύο κυριούς, και το Θεό και το Διάβολο. Κι εν πάσει περιπτώσει, αυτοί που είναι του Διαβόλου το ξέρουν. Αυτοί που κλίνουν προς τα κει, ας πέσουν στην κόλαση να ησυχάσουμε.
