Η κούραση

Τα λαμπάκια στο ταμπλώ άναψαν απότομα. Η μηχανή αγκομάχησε για λίγο και σταμάτησε. Στη μέση του δρόμου. Ξαφνικά. Μετά από τον πρώτο πανικό, άρχισα να κάνω ένα νοητικό έλεγχο: βενζίνη σχεδόν φουλ, μπαταρία καινούργια, η μίζα δουλεύει, τα λάδια … τα λάδια; Το λαμπάκι του λαδιού αναμμένο. Ανοίγω καπώ. Κοιτάω το δείκτη. Άδειο. Μάλλον αυτό είναι.
Ένα λίτρο συνθετικά από το βενζινάδικο δυό στενά παρακάτω, η μηχανή πίνει αχόρταγα κι … ανάβει.
Λίγα λεπτά οδήγησης και πάλι τα ίδια. Σπρώχνω και το αφήνω στο πεζοδρόμιο. Ευτυχώς είμαι κοντά στο σπίτι. Μιας και δεν έχω ανανεώσει τη συνδρομή στην οδική βοήθεια, γυρίζω να αφήσω τα πράγματα και να σκεφτώ τι να κάνω.
Σκέφτομαι, και σκέφτομαι και την απότομη διακοπή της μηχανής και την επιβράδυνση της δικής μου ‘μηχανής’ από την κούραση. Ποιά κούραση; Δεν είναι αυτή που περιγράφουν τα εγχειρίδια βιοχημείας: αναερόβια καύση από μυϊκή προσπάθεια, και συγκέντρωση γαλακτικού οξέος στα κύτταρα που τα καταπονεί. Είναι μια άλλη κούραση που μάλλον το μυαλό υποβάλει στο σώμα. Πως κουράζεται το μυαλό, πως κουραζόμαστε; Γιατί, αν είμαστε θερμοχημικές μηχανές, δεν συμπεριφερόμαστε σαν τέτοιες; Γιατί τα βιολογικά συστήματα δεν σταματάνε απότομα, όπως οι κινητήρες εσωτερικής καύσεως όταν μένουν από βενζίνη; Ή όταν υπάρχει μηχανική βλάβη, “καλή” ώρα; Γιατί αρχίζει αυτή η επιβράδυνση των λειτουργιών σωματικών και πνευματικών. Γιατί να χρειαζόμαστε την ξεκούραση που είναι απλώς χρόνος αδράνειας, ανάπαυλας, ύπνου;
Σίγουρα κάποιος φυσιολόγος έχει τις απαντήσεις αλλά για μένα η κούραση κάνει την ανθρώπινη μηχανή πολύ … ανθρώπινη. Πολύ ζωντανή. Πολύ όχι μηχανή.
Με παρηγορεί αυτή η σκέψη. Νοιώθω ρομπότ που νοιώθω ρομπότ. Τουλάχιστον αφού κουράζομαι, δεν είμαι.
N’ est pas?