Το εργαστήρι του ιστολόγου

Παραγωγός-εγώ: Φωνάξτε μου αυτό τον άχρηστο το σκηνοθέτη. ΤΩΡΑ! Εγώ σκοτώνομαι στη δουλειά κι αυτός κοπροσκυλιάζει. Αλλά αν νομίζει ότι θα βλέπει πολύ ακόμα φράγκα από μένα, γιελιέται.

Σκηνοθέτης-εγώ: Πες του δεν μπορώ. Έχω τις μαύρες μου. Μη του πείς για το ποτήρι στο χέρι, ούτε για το κορίτσι στο κρεββάτι.

Πρωταγωνιστής-εγώ: Τι ηλίθιος! Τι ηλίθιος. Με καλόπιανε να παίξω για πάρτη του και τώρα μπεκρουλιάζει. Αλλά τι νομίζει; Εχω προτάσεις… Με ζητάνε κι αλλού. Δεν θα κάτσω να σκάσω.

Φωτογράφος-εγώ: Τουλάχιστον το κάδρο χωρίς κόσμο είναι πιο ενδιαφέρον από το έργο…

Σεναριογράφος-εγώ: Τουλάχιστον αμα δεν γυρίζουν μένουν πιστοί στο σενάριο. Κάθε σκηνοθεσία είναι μια απομάκρυνση…

Ενδυματολόγος-εγώ: Τι να κάνω τώρα αυτά τα κουρέλια; Μήπως να τα κρατήσω σπίτι μπας και τα εκθέσω κάποτε σαν τον Φωτόπουλο;

Συνθέτης-εγώ: Υποτίθεται πως πρέπει να τελειώσουν για να γράψω τη μουσική. Αλλά τώρα είναι καλύτερα. Εχω την ελευθερία να ακολουθώ τις δικές μου εντάσεις κι όχι της εικόνας.

Μοντάζ-εγώ: Τι να το κάνω αυτό το υλικό; Πολύ φτωχό. Για να δω όμως.. Τι είναι αυτό; Α, ενδιαφέρον. Κι ετούτο; Κάτι λέει. Ας δοκιμάσουμε.

Μουσική τίτλων.

Fade in στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή.

Close up στα μάτια.

Cut!

Zoom στο πληκτρολόγιο τώρα.

Αργό traveling πέριξ του.

Fade out.

Cut!

Fade in στα μάτια τώρα.

Cut, cut, cut!

Όχι στα μάτια του ιστολόγου βρε ηλίθιε κάμεραμαν.

Στα μάτια των άλλων..