Διαφημίσεις

Google
 

Από τη νέα Διεύθυνση

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Κατά πρόσωπο

Μες την αχνή αντανάκλαση του παράθυρου ένα πρόσωπο. Συνφρυωμένο. Μπορεί και φοβισμένο. Σίγουρα κουρασμένο. Τι θέλει; Τι κοιτάει;

Μικρά νεύρα κινούν τα νήματα των μυών του, νήματα που χειρίζεται άγνωστος μαριονετίστας. Πατάς τη σκανδάλη της νευρωνικής εκφόρτισης και το στόμα σχηματίζει ένα χαμόγελο, βραχυκυκλώνεις τα μάτια και αλληθωρίζεις, κατεβάζεις το γενικό και πέφτουν τα βλέφαρα.

Το πρόσωπο είναι μια παράσταση. Ένα θέατρο. Ένας ακούραστος ηθοποιός. Τι υπάρχει πίσω από το πρόσωπο (αν υπάρχει κάτι δηλαδή); Τι υπάρχει στο πρόσωπο που αντικρίζει ένα άλλο πρόσωπο; Υπάρχει κάτι πριν από το πρόσωπο;
Το πρόσωπο είναι η σύνοψη και το πρότυπο όλων των τεχνών: εκφέρει λόγο που μπορεί να γίνει και τραγούδι, μιμείται, πλάθει το χώρο σε μια μορφή, χρωματίζεται, σκιάζεται και φωτίζεται, κάποτε γίνεται μνημείο, κάποτε εξαφανίζεται στη σιωπή. Σαν παύση.

Στους ανθρώπους αρέσει να ακούνε ιστορίες σε πρώτο πρόσωπο. Γιατί το πρόσωπο είναι εκτός από ηθοποιός και θεατής. Ίσως γι αυτό τα ιστολόγια να είναι της μόδας. Ίσως γι αυτό κι οι περσόνες δεν έχουν διαφορά για τους τρίτους από τα πραγματικά πρόσωπα.

Πραγματικά πρόσωπα; Υπάρχουν άραγε; Ή μήπως το πρόσωπο είναι μια αλήθεια που πασχίζει να αρθρωθεί χωρίς ποτέ να το κατορθώνει;