Το χρονικό του Σαν Μικέλε

Από τη μητέρα μου ‘κληρονόμησα’ μερικά βιβλία. Βάζω εισαγωγικά γιατί δεν πρόκειται για κάτι που άφησε πίσω του κάποιος θανών αλλά κάτι που πέρασε στην κατοχή μου δικαίω χρησικτησίας. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα ντυμενα με μπορτνώ πανί και χρυσά γράμματα βιβλία ήσαν μυθιστορήματα εποχής και βιογραφίες διασήμων γυναικών όπως Ντεζιρέ, Ιωσηφίνα κλπ. Αλλά και ανδρών όπως του Μπαϋρον και του Τουλούζ Λωτρέκ. Ανάμεσά τους υπήρχε κι ένα βιβλίο κάποιου συγγραφέα άλλης εποχής όχι τόσο χρονολογικά όσο από άποψη μόδας.

Ο Αξελ Μούντε ήταν ένας Σουηδός γιατρός που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Παρίσι. Σπούδασε δίπλα στον Σαρκό στη Σαλπετριέ κι όπως λέει ο ίδιος έγινε ένας γιατρός της μόδας. Αρκετά νωρίς στη ζωή του, φοιτητής ακόμα, επισκέφτηκε την Ιταλία, πήγε στο Κάπρι, το αγάπησε κι αποφάσισε να αποκτήσει ένα σπίτι εκεί.

Το Χρονικό του Σαν Μικέλε είναι η ιστορία της ζωής του με άξονα τις επιστροφές κι απομακρύνσεις από το Κάπρι.

Ο Μούντε δεν ήταν κανένας ιδιαίτερα προοδευτικός ή προβληματισμένος συγγραφέας. Το βιβλίο του είναι ποτισμένο με τον συναισθηματισμό που διακατέχει κάποιον που κοιτάει τα περασμένα. Αν θυμάμαι καλά, ήταν ο Χένρυ Τζέημς που τον παρότρυνε να το γράψει επειδή ακούγοντας ιστορίες από τη ζωή του τις θεώρησε αρκούντως μυθιστορηματικές.

Θα περίμενε κανείς να είναι γεμάτο από τις ιστορίες ενός εύπορου αστού -κι ως ένα βαθμό είναι- αλλά αυτό που το διακρίνει από τα μυθιστορήματα του σωρού είναι η ιδιαίτερη αγάπη με την οποία περιγράφει ο Μούντε τους εξόχως λαϊκούς χαρακτήρες: Την ταχυδρόμο στο Κάπρι, την Μαρ ία Πόρτα Λέττερε, τον σκουπιδιάρη Αρκάντζελο Φούσκο κ.α.

Το βιβλίο ήταν απολαυστικό πάντως και μ’ είχε γεμίσει μ’ έναν πρώιμο κοσμοπολιτισμό και μια διάθεση για ταξίδια.

Γιατί ασχολούμαι μ’ ένα ξεχασμένο βιβλίο; Ειλικρινά δεν ξέρω. Έκανα αναγκαστική αποχή από το μπλογκ μου για τρεις μέρες ελέω ΟΤΕ (είχε κοπεί και τηλέφωνο και ιντερνετ στο σπίτι) και προσπαθώντας να ξαναπιάσω το νήμα ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό.

Ίσως γιατί το Χρονικό του Σαν Μικέλε ήταν το πρώτο ‘ενήλικο βιβλίο’ που διάβασα μετά τους Ιούλιους Βερν και τα συναφή. Και σαν αρχή της περιπέτειας της ανάγνωσης στη ζωή μου. Και σαν τέτοια το χρησιμοποιώ σαν ορόσημο, σαν αμπάριζα για τούτο το νέο ξεκίνημα. Άντε, βγαίνω!

Έπεα πτερόεντα φθινοπωρινής νυκτός …