Προς έκπληξίν μου αρέσει σε καμπόσους η παλιά ποίηση. Ετσι μου φάνηκε από τα σχόλια στα ποστ για τον Λονγκφέλλοου και τον Πόε. Παίρνω θάρρος λοιπόν να ανεβάσω ένα ακόμα ποίημα σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση (προσπάθεια απόδοσης κάπως της μουσικότητας του πρωτοτύπου). Ελπίζω να το απολαύσετε παρά τη σκοτεινιά του.
Alone
του
Edgar Allan Poe.
Alone
From childhood's hour I have not been
As others were; I have not seen
As others saw; I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
Then- in my childhood, in the dawn
Of a most stormy life- was drawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that round me rolled
In its autumn tint of gold,
From the lightning in the sky
As it passed me flying by,
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view. |
ΜΟΝΟΣ
Από τα χρόνια μου τα παιδικά δεν ήμουνα
όπως κι οι άλλοι - δεν έχω δει
ότι κι οι άλλοι - δεν άντλησα
τα πάθη μου από κοινή πηγή.
Την λύπη μου δεν έβγαλα από
την ίδια βρύση, και στην καρδιά
ίδιου σκοπού δεν ξύπνησα χαρά.
Κι όσα αγάπησα, μόνος τ'αγάπησα.
Τότε, στα παιδικάτα μου- αυγή
ζωής ανταριασμένης- από του καλού
το βάθος ή κακού, ξεπήδησε
ετούτο το μυστήριο που με δένει:
Από χείμαρρο ή πηγή
Από βουνού πλαγιά κοκκινωπή,
Απο τον ήλιο που ένα γύρω μου γυρίζει
στην χρυσαφένια του φθινόπωρου βαφή-
Απ' τ' ουρανού την αστραπή
που βιαστική να πέρασε την είδα-
Από βροντή και καταιγίδα,
Από το σύννεφο που πήρε όψη
(Ο Ουρανός γαλαζωπός σαν έμενε ο λοιπός)
ενός δαιμόνου με μορφή δική μου . |
