Η άλλη πλευρά του λόφου
Ο Σοπενχάουερ παρομοίαζε τη ζωή με λόφο που ανεβαίνουμε από τη μια για να κατέβουμε από την άλλη.
Στο πρώτο μισό (μέχρι τα σαράντα κάτι ας πούμε) ανεβαίνεις και δεν γνωρίζεις τι υπάρχει από την άλλη μεριά. Σου επιτρέπεται έτσι να κάνεις εικασίες, που άλλες φορές είναι ελπίδες και επιταχύνουν το βήμα κι άλλες φορές φόβοι-τροχοπέδη μέχρι που νοιώθεις ότι έχεις τελείως σταματήσει κι ότι ο χρόνος έχει παγώσει. Διαθέτεις παρόλαυτα αποθέματα δύναμης και αγωνιάς να γνωρίσεις. Η περιέργεια σου κεντρίζει τη φτέρνα και φτερώνει το βήμα. Κι όταν φτάσεις στην κορυφή αποζημιώνεσαι από μια υπέροχη θέα.
Η άλλη πλευρά του λόφου ήταν κι ένα παιγνίδι που έπαιζε ο Ουέλινγκτον με τους επιτελείς του στις εκστρατείες του. Προσπαθούσαν διαβάζοντας τα σημάδια του χώρου, αντλώντας υλικό από την εμπειρία τους και τη διαίσθησή τους,να μαντέψουν τι τους περίμενε στην άλλη πλευρά. Κι ήταν γι αυτούς κάτι παραπάνω από παιγνίδι. Το να μαντέψουν σήμαινε την ελπίδα τους να νικήσουν και, βασικά αυτό, να ξέρουν ότι θα μπορέσουν να συνεχίσουν να ζουν.
Παντρεύοντας αυτές τις δυο μικρές αναφορές, αποκτά κανείς μια ενόραση για τη δική του διαδρομή στη ζωή.
Η κορυφή του λόφου σίγουρα σημαίνει μια κατάκτηση. Ψηλώτερα δεν μπορείς να πας. Σημαίνει όμως και τη σαφή γνώση του τι βρίσκεται στην αρχή της άλλης πλευράς. Που για τη μεταφορά μας είναι το δικό μας τέλος.
Η γνώση αυτή μπορεί να είναι εποικοδομητική, μπορεί καταστροφική για το απροετοίμαστο πνεύμα. Αν εξασκούσε κανείς το παιγνίδι του Ουέλιγκτον μπορεί και να είχε μαντέψει. Μαντεύοντας, μπορεί να είχε αποφύγει λάθος επιλογές και αποφάσεις, στραβοπατήματα και κακοτοπιές.
Αναπόφευκτα όμως, η γνώση της διαδρομής της κατάβασης σε ποτίζει με μια μελαγχολική σιγουριά. Κάθε βήμα της κατάβασης μπορεί να κρύβει λιγώτερο κόπο, κρύβει όμως και την απειλή της κατρακύλας. Και μένει να σε παρηγορεί ο χρόνος, και τα όνειρα που δαπάνησες στην ανάβαση.
Και για να μην βαθύνει αυτή η μελαγχολία, λέω πως θα μπορούσε να 'ναι και χειρότερα: να μην υπήρχε λόφος και να βλέπεις εξαρχής, ανεμπόδιστα και απρόσκοπτα, το τέλος.
