Καλωσορίζοντας τ' απόβραδο

Τα βράδυα, και δη τα χειμωνιάτικα όπως το σημερινό, δεν θες μόνο να τρυπώσεις στο σπίτι σου για ζέστη και χουχούλιασμα. Θες να τρυπώσεις κάπου πιο βαθειά και πιο ήσυχα, να βρεις τη θαλπωρή μιας απαλής φωτιάς ή καρδιάς...
Παλιομοδίτικα καθώς είναι τα γούστα μου, συνδιασμένα με την επιδίωξη αυτή, βρήκαν απόηχο στο παρακάτω ποίημα, το οποίο μετέφρασα βιαστικά για όσους δυσκολεύονται με τα αγγλικά.

Henry Wadsworth Longfellow (1807-1882)

The Day is Done

The day is done, and the darkness Falls from the wings of Night, As a feather is wafted downward From an eagle in his flight. I see the lights of the village Gleam through the rain and the mist, And a feeling of sadness comes o'er me That my soul cannot resist: A feeling of sadness and longing, That is not akin to pain, And resembles sorrow only As the mist resembles the rain. Come, read to me some poem, Some simple and heartfelt lay, Τhat shall soothe this restless feeling, And banish the thoughts of day. Not from the grand old masters, Νot from the bards sublime, Whose distant footsteps echo Through the corridors of Time. For, like strains of martial music, Their mighty thoughts suggest Life's endless toil and endeavor; And to-night I long for rest. Read from some humbler poet, Whose songs gushed from his heart, As showers from the clouds of summer, Or tears from the eyelids start; Who, through long days of labor, And nights devoid of ease, Still heard in his soul the music Of wonderful melodies. Such songs have power to quiet Τhe restless pulse of care, And come like the benediction That follows after prayer. Then read from the treasured volume The poem of thy choice, And lend to the rhyme of the poet Τhe beauty of thy voice. And the night shall be filled with music, And the cares, that infest the day, Shall fold their tents, like the Arabs, And as silently steal away.

Τέλειωσε η μέρα, και το σκοτάδι Πέφτει από της Νύχτας τα φτερά Σαν πούπουλο που ξέφυγε Από του Αετού την πτήση Βλέπω τα φώτα του χωριού Nα λάμπουν στην βροχή και την ομίχλη Kι αίσθημα λύπης με κυριεύει Που η ψυχή μου δεν μπορεί να αποκρούσει: Αίσθημα λύπης και προσμονής Όχι συγγγενικό με πόνο, Με θλίψη μοιάζει μόνο Όπως το πούσι της βροχής. Έλα,απάγγειλε μου ένα ποίημα Κάποιο απλό και καρδιακό τραγούδι, Το αίσθημα το ανήσυχο να απαλύνει Και σκέψεις της ημέρας ν' αφανίσει. Όχι από τους παλίους μεγάλους τους δασκάλους Όχι από τους βάρδους τους εξαίσιους, Που απόμακρα τα βήματά τους Στους διάδρομους του Χρόνου αντηχούν. Γιατί, σαν μουσικής πολεμικής σκοποί, Οι δυνατές τους σκέψεις υποβάλουν Του βίου την προσπάθεια και τον ατέρμονο μόχθο. Κι εγώ ποθώ, το βράδυ αυτό, μόνο να αναπαυθώ. Διάβασε από ποιητή πιο ταπεινό Που πνέουν τα τραγούδια απ' την καρδιά του Όπως οι μπόρες από του θέρους σύννεφα Ή τα δάκρυα από τις βλεφαρίδες ξεκινούν. Που μεσα από μακριές μέρες μόχθου Κι άδειες από ανάπαυση νύχτες Ακόμα στην ψυχή τη μουσική άκουγε Από θεσπέσιες μελωδίες Τέτοια τραγούδια δύναμη έχουν να ησυχάζουν Της έγνοιας τον ανήσυχο παλμό Κι έρχονται σαν την ευλογία Που ακολουθεί την προσευχή Διάβασε τότε από τον αγαπημένο τόμο Το ποίημα της επιλογής σου Και δάνεισε στο ρυθμό του ποιητή Την ομορφάδα της φωνής σου Κι η νύχτα θα γεμίσει μουσική Και οι έγνοιες που μας μολύνουνσε τη μέρα Σαν βεδουϊνοι θα μαζέψουν τις σκηνές Κι ήσυχα θ' απομακρυνθούνε.