Μεταξύ ημών και στεναγμών

τους δύο τρίτος δεν χωρεί αλλά πολλοί τρίτοι παρεπιδημούν. Μάλιστα πριν τους δύο είναι εκεί, κοπάδι ολόκληρο που η πολυπόθητος ένωσις έρχεται τα διαμοιρασμένα συναγαγείν εις ενότηταν.

Για της ιστορίας την ακριβολογία, ας τα πάρουμε από την αρχή.

Θες κάποιαν/κάποιον. Ποθείς, ονειρεύεσαι, φαντάζεσαι, τον/την καλείς νοερά και αναμένεις. Κι αναμονή σου σαν πλοίο που ετοιμάζεται να σε πάρει σε ταξίδι αγύριστο που διαπλέει τη στιγμή, σαλπάρει εκπέμποντας θρηνητικό στεναγμό. Κι είναι η πρώτη φορά που ο φίλος “τρίτος” κάνει την εμφανισή του μεταξύ ημών. Μπουρού ο στεναγμός!

Αν είχες τύχη και διάβηκες, γίνατε δύο και παραμυθίαν βραδυνών πολλών από κοινού αναζητείτε. Σε κρεββάτια στρωμένα ή άστρωτα, σε χαλιά ή χώματα, σε καναπέδες σπιτιών ή αυτοκινήτων. Και της εκεχειρίας του αναστεναγμού κάνετε χρήση για να ανασυνταχθείτε πριν την έφοδο την τελική που θα εκπορθήσει την ηδονή και θα δηώσει την απόλαυση. Σφυρίχτρα διαιτητή ο στεναγμός!
Κι αν η τύχη σε εγκαταλείψει κρυφά ή φανερά, αν ο άλλος φύγει ή χαθεί, σου μένει πιστός ο στεναγμός για να τον αναπέμπεις καλεστικά προς τον κόσμο των αναμνηστικών πνευμάτων. Και που ξέρεις; Καμιά φορά τους νεκρούς ανασταίνει.

Αν πάλι ο άλλος έχει απλώς λησμονηθεί μες την συνάφεια του κόσμου, μέσα στην τύρβη την κακιά και της βιοτής τη μέριμνα, τραγούδι νοσταλγικό κληρονομείς το στεναγμό για όσα πέρασαν κι όσα μάταια λησμονείς να ξαναρθούν. Παλιό γραμμόφωνο ο αναστεναγμός!

Στο μεταξύ ημών δεν χωράει τρίτος. Τον χώρο από αρχής εποίκισε ο στεναγμός…