Διάλογος δίπλα στην βιβλιοθήκη

-Δεν καταλαβαίνω. Δεν λέω εντυπωσιακά τα βιβλία σου, έτσι πως τα έχει στοιβαγμένα μέχρι το ταβάνι. Και τ' άλλα, τα σκόρπια στο πάτωμα, στο τραπεζάκι, στην κρεββατοκάμαρα, στην άλλη βιβλιοθήκη ή στην τρίτη...
Αλλά πως να στο πω...
Υπάρχει μια εκζήτηση σ' όλα αυτά.
Η αναζήτηση της γνώσης, η αισθητική αγωγή, η λεπτή τέρψη τέλος δεν μπορεί να είναι τόσο κραυγαλέα.
Δεν μπορεί να επιδεικνύονται.
Κι έπειτα τι αποκομίζεις απ' όλα αυτά;
Πόσα θυμάσαι;
Τι σου μένει;

-Οντως δεν καταλαβαίνεις. Δεν πρόκειται για αναζήτηση γνώσης ή -πως το είπες- αισθητική αγωγή και λεπτή τέρψη. Πολύ περισσότερο για επίδειξη. Δεν σε κάλεσα να στα δείξω. Δεν σε κάλεσα καν. Μόνος ήρθες.
Εχεις περπατήσει ποτέ σε άδεια παραλία με τα μάτια καρφωμένα στην άμμο ψάχνωντας για κάποια λάμψη από ένα μικρό όστρακο, ένα λαμπρό πετραδάκι, ένα ημιπολύτιμο;

-Και ποιος δεν το 'χει κάνει...

-Και δεν νοιώθεις μια χαρά μόλις το βρείς -ότι βρεις- τέτοια που να σου δίνει τρεις ελεύθερες ανάσες πριν το πετάξεις πάλι;

-Ναι, κάπως έτσι.

-Ε, έτσι κι εγώ. Δεν διαβάζω. Δεν μορφώνομαι. Ψάχνω το τσίμπημα εκείνο που θα κεντρίσει την ψυχή μου να δρασκελίσει μια μέρα ακόμα κι ένα χαμόγελο.