Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Το 1982 είχα γράψει το παρακάτω ποίημα. Παρότι σαν γραφή δεν το εγκρίνω πιά, βρίσκω πολύ ειρωνικό το γεγονός ότι είναι επίκαιρο...

Εσπερινός στο Λίβανο

Πως γέρνουν τα δέντρα τα υψίκορμα
Τα βάρυνε το δάκρυ στα φύλλα
καθώς κοιτάν την εγκατάλειψη
που 'γινε το ψωμί της μάνας,
το γάλα του παιδιού
κάτω από τα μάτια των όπλων.

Πόσο αίμα αθώο!

Το αίμα υψώνει μια κραυγή
που ανατριχριάζει ο αιθέρας

Αγκομαχάει το χώμα
το χώμα που άγια πόδια χάιδεψαν
και μπότες τσαλακώνουν
Κι η ψυχή μου σ' ένα εσπερινό στο Λίβανο
κερί ανάβει μιαν ευχή
που βγήκε από το ζύμωμα της λύπης