Διαφημίσεις

Google
 

Από τη νέα Διεύθυνση

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Σάββατο, Ιουνίου 17, 2006

Πτητικές δυσκολίες


Άλλα ήθελα να γράψω κι άλλα γράφω. Φταίει η συμμαθήτρια που μ' έβαλε σ' αυτό το τριπ.

Εκείνη ισχυρίζεται ότι είχε πετάξει. Εγώ απλώς το επιθυμούσα. Διακαώς. Όχι το κανονικό πέταγμα. Δεν τολμούσα να το επιθυμήσω αυτό. Απλώς λιγουλάκι στα όνειρά μου ήθελα να πετάω.

Αλλά τίποτα.


Εν τω μεταξύ όλοι, μα όλοι πετάγανε! Μου το λέγανε καθαρά. Άλλοι επιδίδονταν στην ονειρική πτήση σε βαθμό εθισμού, άλλοι πιο αραιά, σαν να πήγαιναν διακοπές ή επαγγελματικό ταξίδι.

Όλοι το ασκούσαν το άθλημα. Αλλά εγώ τίποτα. Ρε παιδί μου βαρίδι σου λέω. Ότι όνειρα θυμάμαι που να είχα διαπλεύσει λίγο τον αέρα, δεν ήταν πτήσεις αλλά πτώσεις. Αγχώδη γκρεμοτσακίσματα ή υπερδροσιστικές βουτιές στη θάλασσα. Αδιάφορο. Η πορεία ήταν η γνωστή από το Γαλιλαίο καμπύλη του βλήματος -εμού δηλαδή- ή η εξίσου γνωστή ευθεία του Νευτώνειου μήλου -εμού πάλι δηλαδή.

Θυμάμαι ένα αγανακτισμένο όνειρο όπου ξεχείλιζα αποφασιστικότητα ότι έπρεπε πάσει θυσία να πετάξω. Υπήρχαν όλα τα στοιχεία: αεροδιάδρομος, κηροζίνη στις φλέβες μου, ειδικά παπούτσια που να αντέχουν στις ψηλές θερμοκρασίες και γυαλιά παλιού αεροπόρου στα μάτια. Χωρίς αεροπλάνο φυσικά.

Πήρα φόρα. Επιτάχυνα. Επιτάχυνα κι άλλο, απλώνοντας τα χέρια σαν φτερά. Επιτάχυνα ακόμα περισσότερο (θα πρέπει να πλησίαζα το 1 μαχ) όταν ξαφνικά άρχισα να σηκώνομαι από το έδαφος.!!! Δέκα εκατοστάκια μόνο! Για λίγα μέτρα!

Ύστερα κυλίστηκα στο χώμα τυλιγμένος μια κουβέρτα εξάντλησης αλλά κι ένα μικρό χαμόγελο. Πάντως ούτε κι αυτό ήταν αδιαμφισβήτητα πτήση.

Στον ξύπνιο μου δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα με το ύψος. Μ' αρέσουν τα αεροπλάνα. Στις κορφές των βουνών θα έπινα άνετα καφεδάκι, και στους γκρεμούς σκύβω με άπληστη περιέργεια. Εύκολα θα μ' επειθαν να γίνω πιλότος ή -κάτι πιο τολμηρό- να πηδήξω μ' αλεξίπτωτο. Άσε που αν είχα τα φυσικά προσόντα, θα πήγαινα ευχαρίστως και γι αστροναύτης (μη γελάτε, το έχω σκεφτεί σοβαρά).

Βέβαια το μυαλό μου ποτέ δεν ήταν προσγειωμένο. Πάντα σε αντιστρόφως ανάλογο υψομετρικό από τα όνειρά μου. Κι ιδού το παράδοξο: από τότε που τα χρόνια κι οι εμπειρίες άρχισαν να το προσγειώνουν, έφυγε κι η επιθυμία για ονειρικές πτήσεις.

Τώρα απλώς λατρεύω τα αερόστατα...