Ιστορίες Φωτός Ι
Οχτώ ώρες και κάτι ταξίδεψε, λέει.
Κι έρχεται να με βρει.
Απρόσκλητη.
Δεν ξέρω πως να την δεχτώ.
Πως να δεχτώ την κάθε μια τους που κάθε λίγο αριβάρει.
Όταν με πλησιάζει, δεν λέει ποτέ κουβέντα.
Μόνο λάμπει.
Άλλοτε χαρωπά, άλλοτε ύπουλα.
Για μια στιγμή, στιγμής στιγμή, σχεδόν ανύπαρκτη.
Κι ύστερα λειώνει.
Απορροφιέται.
Μετουσιώνεται.
Κι αρχίζει η δική μου αγωνία...
Η αγωνία που φέρνει μέσα μου η κάθε ακτίνα, η κάθε σπάθη του φωτός, που να με λογχίσει αποπειράται.
Αν είναι ορατή, ασπίδα το δέρμα μου και την εξοστρακίζει. Κι αυτή κλέβει το λίγο από την όψη μου και τη διαλαλεί.
Αν είναι υπέρυθρη, έρχεται για να καψαλίσει. Καλοδεχούμενη το χειμώνα, ανυπόφορη το καλοκαίρι. Δουλευταρού πάντως. Και νοικοκυρά. Μου ζεσταίνει το νερό στον ηλιακό να κάνω κάνα μπάνιο.
Μα εγώ φοβάμαι τις άλλες. Τις υπεριώδεις. Τις υπερβολικά μενεξεδιές. Τις διαπεραστικές. Που χορεύουν σ' εκείνες τις θανάσιμες συχνότητες. Που ξεμυαλίζουν τα ηλεκτρόνια των μακρομορίων μου. Που σπάνε τους αδύναμους δεσμούς (μοιραίες γυναίκες που μπαίνουν ανάμεσα στο καθωσπρέπει ζευγάρι πρωτόνιο- ηλεκτρόνιο).
Κι αν το καταφέρουν; Που πάει ο πλανημένος ηλεκτρονοσύζυγος ; Σε ποια αγκαλιά κοιμάται; Σε τι δεσμούς χαρίζει την ενέργειά του; ποια μπράτσα θα τον δέσουνε ξανά;
Δεν είναι η κάθε ένωση καρπερή. Μερικές είναι απλώς στείρες. Ζούνε την τρέλα τους για λίγο και πεθαίνουν. Άλλες - οι επίφοβες- γεννάνε τέρατα. Μικρά άμορφα μαύρα τερατάκια που αρχίζουν να πρήζονται στο δέρμα μου και να σημειοδοτούν έναν ανάποδο αστερισμό: μαύροι ήλιο σε άσπρη νύχτα.
Τις φοβάμαι τις ελιές μου.
Κοιτάζω τα σχέδιά τους στον κατρέφτη και ανατριχιάζω στη θύμηση του παλαιού δέρματος. Η πλάτη μου γεμίζει. Σαν τρύπες από σφαίρες. Σαν να παίζει σκοποβολή απάνω μου ο ήλιος. Ώσπου να βρει στόχο. Για πλάκα. Χωρίς πρόθεση ποτέ. Μόνο μ' αυτή τη σκαιά αρχή που άλλοι λένε “ τυχαίο” κι εγώ το λέω “μοίρα”.
Κι έτσι το καλοκαίρι μπαίνει απειλητικό. Παρά τη σαγήνη των νερών και των έναστρων ουρανών του.
Με φόβους δε ζει όμως κανείς. Κι η ξένοιαστη απόλαυση έχει πάντα πολύ αντηλιακό πάνω της. Κι εγώ νοιώθω μαρίδα για τηγάνι. Έτοιμη.
Μέχρι τελικού ψησίματος...
Κι έρχεται να με βρει.
Απρόσκλητη.
Δεν ξέρω πως να την δεχτώ.
Πως να δεχτώ την κάθε μια τους που κάθε λίγο αριβάρει.
Όταν με πλησιάζει, δεν λέει ποτέ κουβέντα.
Μόνο λάμπει.
Άλλοτε χαρωπά, άλλοτε ύπουλα.
Για μια στιγμή, στιγμής στιγμή, σχεδόν ανύπαρκτη.
Κι ύστερα λειώνει.
Απορροφιέται.
Μετουσιώνεται.
Κι αρχίζει η δική μου αγωνία...
Η αγωνία που φέρνει μέσα μου η κάθε ακτίνα, η κάθε σπάθη του φωτός, που να με λογχίσει αποπειράται.
Αν είναι ορατή, ασπίδα το δέρμα μου και την εξοστρακίζει. Κι αυτή κλέβει το λίγο από την όψη μου και τη διαλαλεί.
Αν είναι υπέρυθρη, έρχεται για να καψαλίσει. Καλοδεχούμενη το χειμώνα, ανυπόφορη το καλοκαίρι. Δουλευταρού πάντως. Και νοικοκυρά. Μου ζεσταίνει το νερό στον ηλιακό να κάνω κάνα μπάνιο.
Μα εγώ φοβάμαι τις άλλες. Τις υπεριώδεις. Τις υπερβολικά μενεξεδιές. Τις διαπεραστικές. Που χορεύουν σ' εκείνες τις θανάσιμες συχνότητες. Που ξεμυαλίζουν τα ηλεκτρόνια των μακρομορίων μου. Που σπάνε τους αδύναμους δεσμούς (μοιραίες γυναίκες που μπαίνουν ανάμεσα στο καθωσπρέπει ζευγάρι πρωτόνιο- ηλεκτρόνιο).
Κι αν το καταφέρουν; Που πάει ο πλανημένος ηλεκτρονοσύζυγος ; Σε ποια αγκαλιά κοιμάται; Σε τι δεσμούς χαρίζει την ενέργειά του; ποια μπράτσα θα τον δέσουνε ξανά;
Δεν είναι η κάθε ένωση καρπερή. Μερικές είναι απλώς στείρες. Ζούνε την τρέλα τους για λίγο και πεθαίνουν. Άλλες - οι επίφοβες- γεννάνε τέρατα. Μικρά άμορφα μαύρα τερατάκια που αρχίζουν να πρήζονται στο δέρμα μου και να σημειοδοτούν έναν ανάποδο αστερισμό: μαύροι ήλιο σε άσπρη νύχτα.
Τις φοβάμαι τις ελιές μου.
Κοιτάζω τα σχέδιά τους στον κατρέφτη και ανατριχιάζω στη θύμηση του παλαιού δέρματος. Η πλάτη μου γεμίζει. Σαν τρύπες από σφαίρες. Σαν να παίζει σκοποβολή απάνω μου ο ήλιος. Ώσπου να βρει στόχο. Για πλάκα. Χωρίς πρόθεση ποτέ. Μόνο μ' αυτή τη σκαιά αρχή που άλλοι λένε “ τυχαίο” κι εγώ το λέω “μοίρα”.
Κι έτσι το καλοκαίρι μπαίνει απειλητικό. Παρά τη σαγήνη των νερών και των έναστρων ουρανών του.
Με φόβους δε ζει όμως κανείς. Κι η ξένοιαστη απόλαυση έχει πάντα πολύ αντηλιακό πάνω της. Κι εγώ νοιώθω μαρίδα για τηγάνι. Έτοιμη.
Μέχρι τελικού ψησίματος...
