Περί blog και άλλων δαιμονίων
Για τους λίγους που δεν το κατάλαβαν, ο τίτλος είναι από το Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές με μια ελαφρά τροποποίηση: αντί για "έρωτος" υπάρχει "blog".
Άκομψη λέξη, ωχριά στη σύγκριση, ειδικά σε τέτοια σύγκριση.
Δεν απέχει όμως σε ουσία. Γιατί το blogging έχει όλα τα χαρακτηριστικά του έρωτα:
Ξεκινάς μ' ενθουσιασμό. Στην περίπτωση του έρωτα, στον άλλο βλέπεις την ενανθρώπηση του αγγελικού. Στο blog την υλοποίηση του 'πνευματικού'.
Στο έρωτα γρήγορα έρχεται η κλινοπάλη. Στο blog η πάλη με το πληκτρολόγιο και την οθόνη.
Και στις δύο περιπτώσεις θέλεις να 'σαι αρεστός: στον άλλο ή στους άλλους αντίστοιχα.
Κι αν θελήσω να τραβήξω την αναλογία παραπέρα, όπως ο έρωτας γρήγορα σβήνει (και μετά έρχεται η αγάπη ή η συνήθεια, διαλέγετε και παίρνετε) έτσι κι η ζέση για ιστογραφίες γίνεται 'άστο-γραφίες' και τέλος αστοχίες.
Δεν είναι όμως αυτή η μοίρα όλων των πραγμάτων, η απροσκάλεστη κι αναπόφευκτη φθορά;
Μετά το blogging τι θα μείνει;
Μα ότι και μετά τον έρωτα. Οι εικόνες λαμπερών στιγμών που ο χρόνος εξιδανικεύει κι η μνήμη εξαϋλώνει.
Ως εδώ το πάρτι όμως. Γιατί σαν το σπαστικό αγνωστικιστή επιστήμονα, που φροντίζει με τη συστηματικότητά του να καταρρίπτει 'αλήθειες' που πιστέψαμε και ,κυρίως, αγαπήσαμε, έτσι και 'γω θα προσπαθήσω να πω τι βλέπω πίσω απ' αυτό το πανηγύρι, παρά την ολογοήμερη επαφή μου με το χώρο. Και σ' αυτό θα δανειστώ τη φωνή του ποιητή (χωρίς να μεταφράσω, κι ο νοών νοείτω).
Άκομψη λέξη, ωχριά στη σύγκριση, ειδικά σε τέτοια σύγκριση.
Δεν απέχει όμως σε ουσία. Γιατί το blogging έχει όλα τα χαρακτηριστικά του έρωτα:
Ξεκινάς μ' ενθουσιασμό. Στην περίπτωση του έρωτα, στον άλλο βλέπεις την ενανθρώπηση του αγγελικού. Στο blog την υλοποίηση του 'πνευματικού'.
Στο έρωτα γρήγορα έρχεται η κλινοπάλη. Στο blog η πάλη με το πληκτρολόγιο και την οθόνη.
Και στις δύο περιπτώσεις θέλεις να 'σαι αρεστός: στον άλλο ή στους άλλους αντίστοιχα.
Κι αν θελήσω να τραβήξω την αναλογία παραπέρα, όπως ο έρωτας γρήγορα σβήνει (και μετά έρχεται η αγάπη ή η συνήθεια, διαλέγετε και παίρνετε) έτσι κι η ζέση για ιστογραφίες γίνεται 'άστο-γραφίες' και τέλος αστοχίες.
Δεν είναι όμως αυτή η μοίρα όλων των πραγμάτων, η απροσκάλεστη κι αναπόφευκτη φθορά;
Μετά το blogging τι θα μείνει;
Μα ότι και μετά τον έρωτα. Οι εικόνες λαμπερών στιγμών που ο χρόνος εξιδανικεύει κι η μνήμη εξαϋλώνει.
Ως εδώ το πάρτι όμως. Γιατί σαν το σπαστικό αγνωστικιστή επιστήμονα, που φροντίζει με τη συστηματικότητά του να καταρρίπτει 'αλήθειες' που πιστέψαμε και ,κυρίως, αγαπήσαμε, έτσι και 'γω θα προσπαθήσω να πω τι βλέπω πίσω απ' αυτό το πανηγύρι, παρά την ολογοήμερη επαφή μου με το χώρο. Και σ' αυτό θα δανειστώ τη φωνή του ποιητή (χωρίς να μεταφράσω, κι ο νοών νοείτω).
THE SICK ROSE
O Rose, thou art sick
The invisible worm,
Than flies in the night,
In the howling storm,
Has found out thy bed
Of crimson joy,
And his dark secret love
Does thy life destroy.
William Blake, Songs of Experience
Κάθε επίδοξος ή φτασμένος συγγραφέας έχει στην κορυφή της ατζέντας του (θα χρησιμοποιήσω μια παλιομοδίτικη λέξη) τη δόξα.
Στο blogging η δόξα μετράται σε hits κι ανταμοίβεται με προτάσεις για εκδόσεις κι επανεκδόσεις.
Βέβαια, κάθε επίδοξος ή φτασμένος συγγραφέας, θα διαρρήξει τα ιμάτιά του σε μια τέτοια εξήγηση. Θα επινοήσει καλύτερες: ανάγκη, προσφορά, έκφραση, κάνω-το-κέφι-μου, ομορφιά, αλήθεια κτλ κτλ.
Αχ Νίτσε, Νίτσε!
Γι αυτό τρελάθηκες! Είδες πολύ βαθιά μέσα στην ανθρώπινη πρόθεση :
"Αληθινά πάντα κάτι μας τραβά- δηλαδή προς το βασίλειο των συννέφων: πάνω σ' αυτά αποθέτουμε τα πολύχρωμα τομάρια μας και τα ονομάζουμε κατόπιν θεούς κι υπερανθρώπους...
...
Αχ, πόσο βαρέθηκα όλα τα ανεπαρκή πράγματα που θέλουν με το ζόρι να είναι γεγονότα!, Αχ, πόσο βαρέθηκα τους ποιητές."
Από το Τάδε έφη Ζαρατούστρα, Για τους ποιητές
Αν πρέπει να αναρωτηθεί κάτι κανείς εδώ, είναι το που βρίσκεται το κακό: στην επιδίωξη της 'δόξας' ή στην μη παραδοχή της επιδίωξης.
Μάλλον στο δεύτερο.
Γιατί το πρώτο είναι κάτι που μας το κληροδοτεί η φύση. Όχι αυτούσιο, αλλά σαν σπόρο που φυτρώνει μέσα στις πέτρες του μυαλού κι όταν ξεμυτίζει στο φως, κανείς δεν ασχολείται με το βούρκο που ρουφάν οι ρίζες του.
Για μένα, "Its elementary, my dear Watson" κι ανοίγω το πουκάμισο για να δεχτώ τις όποιες ομοβροντίες.
Στο blogging η δόξα μετράται σε hits κι ανταμοίβεται με προτάσεις για εκδόσεις κι επανεκδόσεις.
Βέβαια, κάθε επίδοξος ή φτασμένος συγγραφέας, θα διαρρήξει τα ιμάτιά του σε μια τέτοια εξήγηση. Θα επινοήσει καλύτερες: ανάγκη, προσφορά, έκφραση, κάνω-το-κέφι-μου, ομορφιά, αλήθεια κτλ κτλ.
Αχ Νίτσε, Νίτσε!
Γι αυτό τρελάθηκες! Είδες πολύ βαθιά μέσα στην ανθρώπινη πρόθεση :
"Αληθινά πάντα κάτι μας τραβά- δηλαδή προς το βασίλειο των συννέφων: πάνω σ' αυτά αποθέτουμε τα πολύχρωμα τομάρια μας και τα ονομάζουμε κατόπιν θεούς κι υπερανθρώπους...
...
Αχ, πόσο βαρέθηκα όλα τα ανεπαρκή πράγματα που θέλουν με το ζόρι να είναι γεγονότα!, Αχ, πόσο βαρέθηκα τους ποιητές."
Από το Τάδε έφη Ζαρατούστρα, Για τους ποιητές
Αν πρέπει να αναρωτηθεί κάτι κανείς εδώ, είναι το που βρίσκεται το κακό: στην επιδίωξη της 'δόξας' ή στην μη παραδοχή της επιδίωξης.
Μάλλον στο δεύτερο.
Γιατί το πρώτο είναι κάτι που μας το κληροδοτεί η φύση. Όχι αυτούσιο, αλλά σαν σπόρο που φυτρώνει μέσα στις πέτρες του μυαλού κι όταν ξεμυτίζει στο φως, κανείς δεν ασχολείται με το βούρκο που ρουφάν οι ρίζες του.
Για μένα, "Its elementary, my dear Watson" κι ανοίγω το πουκάμισο για να δεχτώ τις όποιες ομοβροντίες.
