Αντιαναστάσιμα

Το δηλώνω ευθαρσώς: προτιμώ τον Επιτάφιο από την Ανάσταση.

Δεν έχει κανένα συμβολισμό η δήλωση, ούτε όψιμο αντιχριστιανισμό. Είναι θέμα αισθητικής.

Οι πρωτοχρονιές στο δυτικό κόσμο, μια μη θρησκευτική γιορτή, μοιάζουν πολύ με τη δική μας ανάσταση: μεγάλα πλήθη, συσκότιση , η αναμονή της δεδομένης στιγμής κι ύστερα εναγκαλισμοί και φιλιά, ευχές και γλώσσες φωτιάς, αναστημένες ακοές πολέμων, κλάματα παιδιών και ερυθροκίτρινος καπνός.

Στην περίπτωση του Πάσχα προστίθενται κάτι αναιμικά 'Χριστός Ανέστη', κάτι κεριά που τα σβήνει ο άνεμος και βήμα γρήγορο προς ένα τραπέζι υπερφορτωμένο, δίπλα σε τηλεόραση που 'λάμπει' σκυλίσια (λέγε με λαϊκό τραγούδι).

Ναι ρε παιδί μου, δεν τα μπορώ τα κουστούμια και τα σατέν που ανταλλάσσουν αναστάσιμα φιλιά (αλήθεια από τον Ιούδα κατάγεται το έθιμο;). Δεν τα μπορώ τα σκαρπίνια και τη γόβα στιλέτο που βηματίζουν καλαματιανό, και τις γραβάτες που ξεδένονται για να χυθούν σαπιοκοιλιές σ' ένα βαρύ ζεμπέκικο. Δεν τη μπορώ τη μεταμόρφωση κάθε υποψίας κήπου σε Βλάχικα Βάρης Κορωπίου και την 'φρενήρη' αγάπη της εξοχής που οδηγεί χιλιάδες στους δρόμους (την εξοχή ή το εξοχικό άραγε να κατηγορήσουμε;).

Εξ άλλου δεν είναι δυσεύρετα όλα αυτά. Μια ψησταριά είν' η Ελλάδα.

Και την επιστροφή δεν τη μπορώ, που ξανασβήνει μια πόλη-για-ένα-διήμερο-ανθρώπινη μ' όσους ξεμείναν να ψελίζουνε 'Ανάσταση'.

Ενω...

O Επιτάφιος έχει βιολέτες που διακριτικά μηνύουνε την άνοιξη. Έχει μια ησυχία που επιτρέπει ν' ακούς λίγη από την βραδινή δροσιά να ψάλλει: Ω γλυκύ μου έαρ, δεν έδυ σου το κάλλος.

Τώρα αναδύεται σαν άρωμα. Τώρα περνάει στους δρόμους διακριτικά και ρένεται με μύρα, μικρή ανταπόδοση στα μύρα που γεννά. Τώρα ηχεί σαν έρωτας στα κοριτσίσια μάτια που χαμηλοβλέπουν μέσα από φως λαμπάδας εκείνο το λαμπρό παλικαράκι που αντιμηδιά και χαίρει.

Κι ύστερα είναι κείνο τ' αεράκι που γαργαλάει τους ώμους και κάνει να τυλίγεται κανείς σφιχτά ότι έχει πρόχειρο: το ώμο π' αγαπά ή το πουλόβερ.

Κι αν είσ' εκτός των τειχών, τότε ατενίζεις από μακρυά την πομπή, μικρό αστερισμό, να έρπει μέσα σε ασπρόσπιτα ή πετρόχτιστα ή μόνο μες τα πράσινα τρυφερά χορτάρια. Κι είναι σα γάμος ουρανού και γης. Κι ελεύθερα βγαίνει ο αναστεναγμός σαν αλληλούϊα.