Στο Μετρό

Καθώς κοιτούσα τους συνεπιβάτες, ένα ποίημα γατζώθηκε στο μυαλό μου δίκην αρπακτικού:

Τοπία γυναικείων προσώπων
που τουριστικά φωτογραφίζει το βλέμμα μας.
Πρόσωπα μουσεία περασμένων ερώτων
ή πλανητάρια των επερχόμενων.
Μαυσωλεία των ιδανικών εραστών
που πέρασαν ή δεν ήρθαν ποτέ.
Χαμόγελα χαρακτικά
των χαδιών και των περιπτύξεων
της χτες και της σήμερον.
Καρδιές -ναοί
που άλλοι προσκήνυσαν
κι άλλοι κούρσεψαν
Καρδιές -εκκλησίες
που δεν θα θυμιάσουμε,
κι ακολουθίες με ερωτόλογα
που δεν θα ψάλουμε ποτέ...

Είναι ο καμβάς
της διαδρομής των ενστίχτων μας
κι η μετάληψη
της καθημερινότητας