Άλλος Θεός

Στο θάλαμο πέντε γέροι, τρεις στη μια μεριά, δυό στην άλλη. Ο μικρότερος εβδομήντα χρονών. Ο θείος μου ογδοντατέσσερα. Μάλλον ο μεγαλύτερος. Ασυνήθιστα ήσυχοι για άρρωστοι όλοι.

Ο κύριος αριστερά του θείου, ένας ψηλός αδύνατος γέρος, με εξαιρετική διαύγεια μυαλού και πάντα καλωσυνάτο χαμόγελο, λαγοκοιμάται. Δεν το βάζει ο νους σου ότι έχει ένα επώδυνο μεταστατικό καρκίνο στον πνεύμονα και το συκώτι.

Ο άλλος απέναντι, πιο ανήσυχος, με χρόνιο άσθμα, ήρθε προχτές μετά από μια ανησυχιτική κρίση. Η κόρη του έβλεπε άσχημα όνειρα την προηγούμενη, όπως μου εξομολογήθηκε. Φοβόταν ότι δεν τα την βγάλει καθαρή.

Αριστερά του, ο πιο ‘μικρός’, ο λογάς κι ο μάγκας της ομήγυρης των ασθενών. Έχει νοικιάσει μια τηλεόραση που παίζει συνέχεια ανεξάρτητα αν βλέπει κανείς.

Από την άλλη μεριά ένας γεράκος με διαπεραστικό βλέμμα και μουστάκι που κρύβει η μάσκα οξυγόνου. Τα παιδιά του λένε πως θα βγει την επόμενη, πως δεν είναι κάτι σοβαρό, πως όμως έχει και κάποια γεροντική άνοια που κάνει τα πράγματα δύσκολα. Καταλαβαίνω. Κάτι ξέρω απ’ αυτά. Το επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι πιστεύει πως βρίσκεται στο χωριό του στην Κρήτη.

Διαβάζω για να περάσει η ώρα γιατί ο θείος, φύσει λιγομίλητος, δεν έχει επιπλέον την απαραίτητη διαύγεια να ανοίξει συζήτηση.

Είτε γιατί έχω απορροφηθεί αρκετά από το βιβλίο, είτε γιατί έτσι πραγματικά συμβαίνει, έχω την εντύπωση ότι επικρατεί μια γαλήνη γύρω. Για αρκετή ώρα. Ώσπου ξεσπά ο καυγάς: η κόρη του γέρου με το Αλτσχάιμερ χειρονομεί και φωνάζει. Διαφωνούν για κάτι που δεν έχω καταλάβει. Τέλος, σηκώνεται, πηγαίνει προς την τζαμαρία, τραβάει την κουρτίνα για να αποκαλύψει πληρέστερα το σκοτάδι έξω και λέει:

Ορίστε, το βλέπεις ότι είναι νύχτα;

Κι έπειτα γυρνώντας προς εμένα:

Μας έχει τρελάνει. Επιμένει ότι είναι μεσημέρι.

Κι ο γέρος απαθέστατος, κοιτώντας περιφρονητικά προς το σκοτεινό τζάμι, της δίνει την αποστομωτική απάντηση :

Καλά, από κει είναι άλλος Θεός!

Σίγουρα. Το θέμα είναι αυτοί οι γέροι με ποιόν από τους δύο θεούς συγκατοικούνε; Της μέρας ή της νύχτας;