One size fits all

Το μέγεθος εξαρτάται από το ανάστημα. Και για να μην πάει στο πονηρό ο νους, εξηγούμαι: το μέγεθος των ρούχων και των παπουτσιών εννοώ.

Η ‘παραβίαση’ αυτής της αναλογίας οδηγεί τουλάχιστον στο γελοίο: αν είσαι 1.50 και φοράς extra large μπλούζα ή 44 νούμερο παπούτσι και με την προϋπόθεση ότι δεν βγήκες από το φίλμ “Honey, I shrunk the kids”, τότε έχεις εξασφαλισμένα τα ειρωνικά χαμόγελα δια βίου.

Υπάρχει μια ηθική διάσταση στην παρατήρηση αυτή. Αναμένουμε από τους άλλους να συμπεριφέρονται και να εμφανίζονται περίπου όπως είναι,στις κανονικές τους διαστάσεις. Μπορούμε να συγχωρήσουμε την επίδειξη, την συντηρητικότητα ή την εκκεντρικότητα, την φιλαρέσκεια, το ατημέλητο, το αλλοπρόσαλλο ακόμα, αλλά όχι την παραβίαση των αναλογιών.

Γιατί; Διότι ενδόμυχα νοιώθουμε ότι ο άλλος δεν έχει τη στοιχειώδη αυτοαντίληψη και αυτό δεν του το συγχωρούμε. Η αυτοαντίληψη είναι ότι μας χαρακτηρίζει (και ίσως ξεχωρίζει) σαν όντα, όχι η νοητικότητα και η γλώσσα, όπως κατασυρροή ομολογείται, μιας και τελευταίες έρευνες έχουν ανιχνεύσει αυτά τα χαρακτηριστικά και σ’ άλλα θηλαστικά.

Και, τολμώ να πω, ότι αυτή η απαίτηση της αναλογίας των διαστάσεων του υποκειμένου προς τα επικαλύμματά του, είναι μάλλον έμφυτη, μιας και δεν την διδασκόμαστε, ρητά τουλάχιστον.

Τα πράγματα γίνονται γκροτέσκα όταν φύγουμε από τα φυσικά μεγέθη (ύψος, περιφέρεια, βάρος κτλ) και πάμε στα ανάλογά τους ψυχικά ή πνευματικά.

Κι εκεί διατηρούμε την ίδια λίγο πολύ απαίτηση της αναλογίας αλλά είμαστε πιο χαλαροί. Και κυρίως είμαστε πιο χαλαροί προς τον εαυτό μας.

Μπορούμε να ενδυόμαστε king size ρόλους και να επιδιδόμαστε σε γιγάντιαια ενεργήματα παρότι δεν διαθέτουμε τις απαραίτητες προδιαγραφές. Και κυρίως επειδή αγνοούμε ποιές προδιαγραφές διαθέτουμε.

Εδώ το αισθητήτιο των τρίτων είναι καλύτερο από την αυτοείκονα μας. Και γενικά σωστό με εξαίρεση τις εξαιρέσεις: το γενικό αισθητήριο δυσκολεύεται να εντοπίσει τις περιπτώσεις ιδιοφυών ή μεγαλοφυών ανθρώπων, αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό.

Σήμερα, μετά από μια ανάλογη -οδυνηρή- παρατήρηση, αισθάνθηκα σαν να φορούσα ειδικά γυαλιά που δείχνουν το υπερμεγέθες ψυχικό ένδυμα που φοράνε οι τόσες λιλιπούτειες ψυχές. Πως να το πω; Για κάμποση ώρα έβλεπα τον κόσμο … ξεχειλωμένο.

Τελικά, είναι κρίμα, που δεν υπάρχουν τέτοια γυαλιά και κυρίως τέτοιοι κατρέφτες. Κάποιος θάπρεπε να τους εφεύρει.