Comme une fauve

Μια ζωή ν’ αποφεύγεις το δόκανο. Τα θηράματα λίγα κι ο χειμώνας πολύς. Την τρύπα να σκάβεις με τα νύχια και να ελπίζεις στην θαλπωρή μιας άνοιξης. Comme une fauve.

Κάθε σου βήμα το βήμα του καταδιωγμένου. Οι ήχοι συναγερμοί κι ας είναι μόνο το θρόισμα του αέρα στα φύλλα. Να βλέπεις στη σκιά τους μάτια και να υποπτεύεσαι σκοτεινές διαθέσεις. Και να τρέχεις, να τρέχεις, να τρέχεις. Comme une fauve.

Κι η δίψα αναλέητη. Γιατί όταν σκύβεις να πιείς είναι η πιο ευάλωτη στιγμή. Στιγμή που η δίψα σβήνει ή σβήνεις. Comme une fauve.

Κι όταν πέφτει η νύχτα να κοιμάσαι σ’ ένα στρώμα από ταραγμένα όνειρα. Στρώμα υγρό και σκληρό. Με γρυλίσματα μικρά να υποδέχεσαι τον εφιάλτη κι όταν ξυπνάς το ουρλιαχτό του να το συνεχίζει ο άνεμος , απρόσκλητος επισκέπτης στο λαγούμι σου. Κι η ησυχία να ‘ναι το άπιαστό όνειρο που ποθείς να ονειρευτείς.Comme une fauve.

Και βαθειά μέσα σου να εύχεσαι. Το φιλόστοργο δίχτυ που θα σε ελευθερώσει από την ελευθερία σου και το φιλόστοργο χέρι που θα χαϊδέψει τη χαίτη σου. Γιατί ποθείς να εξημερωθείς. Comme une fauve…