Διαχείριση χρήσης

Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τους υπολογιστές, το σωτήριον έτος 1981 (ναι υπήρχαν τότε, μην απορείτε) βρέθηκα εμπρός σε ένα καινοφανές πρόβλημα: οι υπολογιστές διέθεταν αυτό το ιδιότυπο είδος διαδραστικής λογοτεχνίας που λέγεται “πρόγραμμα”. Σε αντίθεση με τη συμβατική λογοτεχνία που είναι ένα είδος μανεκέν πάνω σε πασαρέλα (=το βιβλίο), τα προγράμματα μοιάζαν θηλυκά αλάνια που σε παρασέρναν σε σκοτεινά στενάκια για να σε ξελογιάσουν ή να τα ξελογιάσεις.

Χωρίς προηγούμενη κατάρτιση και εμπειρία για να βρω το δρόμο μου έξω από τα σοκάκια κατέφυγα στην απλή μέθοδο του “δοκιμή και λάθος” . Με τα χρόνια η μέθοδος έγινε έξη κι η έξη, δευτέρα φύσις ούσα, μου βλάστησε μια διαίσθηση που με καθοδηγούσε στο τι κουμπάκια να πατήσω και τι απαντήσεις να περιμένω. Υπήρχαν βέβαια πάντα τα εγχειρίδια χρήσης αλλά τα εγχειρίδια τελικά είναι για να αποκρυσταλώσεις στο μυαλό αυτό που ήδη έχει δοκιμάσει εμπειρικά. Το αντίστοιχο του κολυμπιού είναι διαφωτιστικό: ξέρετε κανέναν που να έχει μάθει ύπτιο κοιτώντας τις εικόνες ενός βιβλίου; Η βασική προϋπόθεση να μάθεις κολύμπι είναι να γίνεις μούσκεμα. Κατ’ αντιστοιχίαν η βασική προύπόθεση για να χειριστείς ένα πρόγραμμα είναι να τα κάνεις μούσκεμα πρώτα. Βρίσκω αυτή την αναλογία πολύ ενδιαφέρουσα αν την μεταφέρω στην ζωή την ίδια. Ακόμα κι αν η ζωή είχε εγχειρίδιο χρήσης θα ήταν άχρηστο. Δεν θα μπορούσες να την κολυμπήσεις αν δεν βρεχόσουν πρώτα. Υπάρχει βέβαια μια βασική διαφορά μεταξύ ζωής κι ενός προγράμματος: για το δεύτερο έχουμε μια έστω ασαφή ιδέα πού αποσκοπεί η χρήση του. Για τη ζωή το μόνο που διαθέτουμε είναι μια νυχτερινή ώρα: μαύρα μεσάνυχτα.Γι αυτό η ζωή μοιάζει με σωβούσα κρίση που πρέπει να την διαχειριστούμε. Η διαχείριση είναι η ίδια η διαβίωση. Θα μπορούσα να παραθέσω γοητευτικές αναλογίες ζωής προγράμματος αλλά δυστυχώς ανυπόστατες. Π.χ. φαντάζεστε να υπήρχε τεχνική υποστήριξη ζωής 24*7; Ή SLA (Service Level Agreement) που να εγγυάται το απρόσκοπτον της λειτουργίας της ζωής ή HelpDesk που να μπορείς να καλέσεις αναπάσα στιγμή και να ρωτήσεις:

“Παρακαλώ, έμεινα ορφανός. Τι πρέπει να κάνω;”

Ή

“Καταστράφηκα οικονομικά. Τι πρέπει να πατήσω τώρα;”.

Κάποιους στον κάλο είναι η απάντηση αλλά κανείς εξυπηρετικός τεχνικός του HelpDesk δεν θα ήταν εκεί να σας τη δώσει. Τι μένει λοιπόν; Να πατάς κουμπάκια, να βλέπεις παράθυρα να ανοίγουν και να κλείνουν σαν ευκαιρίες, να σώζεις τη δουλειά σου στο σκληρό δίσκο δηλ. να σώζεις με σκληρή δουλειά όσα εξασφάλισες στη ζήτα βγάζοντας δίσκο. Και να μαθαίνεις το πρόγραμμα όσο διαρκεί. Κι αμα βαρεθείς τι μένει; Alt Ctrl Del.