Ο Πόε στη Ζάκυνθο
Καθώς ξεφύλιζα τα άπαντα του Εντγκαρ Άλλαν Πόε, ανακάλυψα τούτο το μικρό ποίημα του 1837, το αφιερωμένο στο Τζάντε. Στη Ζάκυνθο!
Διαβάζοντάς το η έκπληξή μου ήταν διπλή: αναφέρεται σε ένα ελληνικό νησί όχι απ' αυτά που συχνά αναφέρονται στη δύση λόγω αρχαιολατρείας, χρησιμοποιεί το Βενετσιάνικο όνομα κι όχι το αρχαίο ελληνικό, και το συνδέει με το γνωστό του θέμα της πεθαμένης κόρης. Αναρωτιέμαι τι ήξερε για την Ελλάδα του τότε που μόλις είχε αποκτήσει την ανεξαρτησία της και τι -αν κάτι- ήξερε για το Σολωμό. Κι επίσης γιατί τοποθετεί την χαμένη αγαπημένη του εκεί. Έψαξα λίγο στο ιντερνετ αλλα δεν βρήκα κάτι. Διαφωτιστές ευπρόσδεκτοι!
TO ZANTE
FAIR isle, that from the fairest of all flowers,
Thy gentlest of all gentle names dost take
How many memories of what radiant hours
At sight of thee and thine at once awake!
How many scenes of what departed bliss!
How many thoughts of what entombed hopes!
How many visions of a maiden that is
No more - no more upon thy verdant slopes!
No more! alas, that magical sad sound
Transfomring all! Thy charms shall please no more -
Thy memory no more! Accursed ground
Henceforth I hold thy flower-enamelled shore,
O hyacinthine isle! O purple Zante!
"Isola d'oro! Fior di Levante!"
ΣΤΟ ΤΖΑΝΤΕ
Όμορφο νησί , που από τ' ωραιότερο λουλούδι
το ευγενικώτερο από τα ευγενή ονόματα παίρνεις!
Πόσες πολλές μνήμες από πόσες ακτινοβόλες ώρες
ξυπνούν με μιας στη θέα σου κι ότι δικού σου!
Πόσες σκηνές ευδαιμονίας που έφυγε!
Πόσες σκέψεις από θαμμένες ελπίδες!
Πόσα οράματα μιας κόρης που δεν υπάρχει πια
- που πια δε βρίσκεται πάνω στις θαλερές πλαγιές σου!
Όχι πια! αλοίμονο, τι θλιμμένος μαγικός ήχος
τα μεταμορφώνει όλα! Οι χάρες σου πια δεν ευχαριστούν!
Ούτε κι η μνήμη πια! Καταραμένο χώμα πλέον
θα θεωρώ το λουλουδοστόλιστό σου ακρογιάλι,
Ω νησί του υάκινθου! Πορφυρό Τζάντε,
"Χρυσό νησί! Άνθος του Λεβάντε!"
