Δόκτωρ Χάρτο & Μίστερ Πόντιξ 2
Οι επόμενες μέρες ήταν δύσκολες για τον Δόκτωρα Χάρτο. Πρώτα, πρώτα ήταν αυτή η ανεξήγητη κόπωση που ένοιωθε με το που άνοιγε τα μάτια του κάθε πρωί. Ύστερα ήταν οι ακατάσχετοι εφιάλτες, οι δυνατές εικόνες που γαντζώνονταν στο μυαλό του. Κι αυτή η νέα μυρωδιά του ιδρώτα που του προκαλούσε αναγούλα. Είχε προσπαθήσει να ξεχάσει τον εφιαλτικό ποντικό που είχε δει στον καθρέφτη και τα ταραγμένα του όνειρα τον είχαν πείσει ότι απλώς ήταν ένα πλάσμα τους, κάτι που δεν συνέβη ποτέ.
Δεν μπορούσε να δώσει άλλη ερμηνεία στο κατάντημά του παρά τούτη: έφταιγε η κόκκινη ουσία που άθελά του είχε καταπιεί. Δεν του έμενε παρά να επιδοθεί συστηματικά στην ανάλυσή της.
Μετά από δέκα μέρες τιτάνιας προσπάθειας ενάντια στην αντίσταση που πρόβαλε το εξαντλημένο σώμα του έκανε μια σημαντική πρόοδο: απομόνωσε μια σπάνια πρωτεΐνη του αίματος που είχε ανακατευτεί στο μείγμα και που σ' αυτήν οφείλονταν το χρώμα αλλά κι οι παρενέργειές του: την αιμομπλογκίνη!
Σε μια σπάνια χημική μονογραφία των Σ. Φρανκ & Ε. Στάιν, που είχε στην βιβλιοθήκη του, διάβασε για τις εν πολλοίς άγνωστες παρεμβολές στον κυτταρικό αναδιπλασιασμό. Η αιμομπλογκίνη, ενεχόταν για επιπλοκές στον μηχανισμό του διπλασιασμού της έλικας του DNA πράγμα που πολλές φορές προκαλούσε ένα ιδιόμορφο καρκίνο, όχι θανατηφόρο (για το σώμα τουλάχιστον), αλλά με χαοτική εξέλιξη. Ένα καρκίνο που εξαρτιόταν κυρίως από τις βαθύτερες καταβολές και βιολογικές προδιαθέσεις που ΔΕΝ είχαν προλάβει να εκδηλωθούν σε πληρότητα μέχρι τη στιγμή της νοσήσεως του υποκειμένου!
Κι ενώ ο Δόκτωρ Χάρτο πάσχιζε να βάλει μια τάξη στο χείμαρρο των επικίνδυνων και σπάνιων χημικών αποκαλύψεων που πρόσφερε η μονογραφία κι η έρευνά του, ένας άλλος, κατά τα φαινόμενα άλλος, ζούσε μια άγρια ζωή μέσα στην οποία μπορούσε να εκδηλώνει την κτηνωδία της σκέψης του και να αφήνει ελεύθερες τις σκαιές κι αποτρόπαιες παρορμήσεις του.
Αυτός ο άλλος ξεκινούσε τη νύχτα του (γιατί τη νύχτα μόνο ζούσε) με σπασμούς. Περνούσε ξανά και ξανά τη ναυτία, το σύρσιμο στην τουαλέτα, την έκπληξη και την κραυγή για τον ανθρωπόμορφο πόντικα που έβλεπε μπροστά του. Γρήγορα όμως η έκπληξη του γύριζε σε γέλιο, η ναυτία σε ενάργεια, οι κράμπες σε έξαψη κι οι σπασμοί σε ηδονικό ξεσήκωμα που τον ωθούσε προς τους υπονόμους για να οδηγηθεί μια ώρα αρχύτερα, στα καπηλειά και στα μπορντέλα που γι αυτά φημίζεται το Πανδίχτυ.
Συνεχίζεται...
Δεν μπορούσε να δώσει άλλη ερμηνεία στο κατάντημά του παρά τούτη: έφταιγε η κόκκινη ουσία που άθελά του είχε καταπιεί. Δεν του έμενε παρά να επιδοθεί συστηματικά στην ανάλυσή της.
Μετά από δέκα μέρες τιτάνιας προσπάθειας ενάντια στην αντίσταση που πρόβαλε το εξαντλημένο σώμα του έκανε μια σημαντική πρόοδο: απομόνωσε μια σπάνια πρωτεΐνη του αίματος που είχε ανακατευτεί στο μείγμα και που σ' αυτήν οφείλονταν το χρώμα αλλά κι οι παρενέργειές του: την αιμομπλογκίνη!
Σε μια σπάνια χημική μονογραφία των Σ. Φρανκ & Ε. Στάιν, που είχε στην βιβλιοθήκη του, διάβασε για τις εν πολλοίς άγνωστες παρεμβολές στον κυτταρικό αναδιπλασιασμό. Η αιμομπλογκίνη, ενεχόταν για επιπλοκές στον μηχανισμό του διπλασιασμού της έλικας του DNA πράγμα που πολλές φορές προκαλούσε ένα ιδιόμορφο καρκίνο, όχι θανατηφόρο (για το σώμα τουλάχιστον), αλλά με χαοτική εξέλιξη. Ένα καρκίνο που εξαρτιόταν κυρίως από τις βαθύτερες καταβολές και βιολογικές προδιαθέσεις που ΔΕΝ είχαν προλάβει να εκδηλωθούν σε πληρότητα μέχρι τη στιγμή της νοσήσεως του υποκειμένου!
Κι ενώ ο Δόκτωρ Χάρτο πάσχιζε να βάλει μια τάξη στο χείμαρρο των επικίνδυνων και σπάνιων χημικών αποκαλύψεων που πρόσφερε η μονογραφία κι η έρευνά του, ένας άλλος, κατά τα φαινόμενα άλλος, ζούσε μια άγρια ζωή μέσα στην οποία μπορούσε να εκδηλώνει την κτηνωδία της σκέψης του και να αφήνει ελεύθερες τις σκαιές κι αποτρόπαιες παρορμήσεις του.
Αυτός ο άλλος ξεκινούσε τη νύχτα του (γιατί τη νύχτα μόνο ζούσε) με σπασμούς. Περνούσε ξανά και ξανά τη ναυτία, το σύρσιμο στην τουαλέτα, την έκπληξη και την κραυγή για τον ανθρωπόμορφο πόντικα που έβλεπε μπροστά του. Γρήγορα όμως η έκπληξη του γύριζε σε γέλιο, η ναυτία σε ενάργεια, οι κράμπες σε έξαψη κι οι σπασμοί σε ηδονικό ξεσήκωμα που τον ωθούσε προς τους υπονόμους για να οδηγηθεί μια ώρα αρχύτερα, στα καπηλειά και στα μπορντέλα που γι αυτά φημίζεται το Πανδίχτυ.
Συνεχίζεται...
