Moonstruck III (τέλος)

by min'.

Καταράστηκα το φεγγάρι. Το όνομά του την έδιωξε. Δεν θα ξανάπαιζα μαζί του. Η ασέληνη νύχτα θα' τανε από δω και μπρος συνοδοιπόρος μου. Θα περιπλανιόμουν στην τσιμεντένια ζούγκλα. Θα με συντρόφευαν τα άγρια ζώα της: φώτα αυτοκινήτων, λάμπες νατρίου, κάποιοι μακρινοί προβολείς. θα μάτωνα τα χέρια μου στα μάρμαρα και τους σοβάδες κάποιων άγνωστων ταρατσών. Σαν την καταραμένη ψυχή π' αναπαμό δεν έχει, θα σήκωνα την απειλητική γροθιά ψηλά στη μοίρα που μ' έκανε να δω το αόρατο και να το επιθυμήσω.

Η όψη μου αγρίεψε. Ή έγνοια έσκαψε αυλάκια πάνω της. Τα χέρια μου σκλήρυναν να χαϊδεύουν την πέτρα. Οι μέρες δεν άφηναν παρά μια αμυδρή ανάμνηση. Κάποιες μηχανικές κινήσεις, κάποια ασήμαντα λόγια. Επιβίωση.

Γιατί να μ' αρνηθεί τ' όνειρο; Αιώνες ατελείωτους δεν το 'τρεφα στον κόρφο μου; Πόσες φορές μπορείς να ζήσεις τ' αναπάντεχο;

Το 'ξερα, δυστυχώς. Μονάχα μία.
Το βήμα μου έγινε βαρύ, βύθιζε την αγανάκτησή μου στην κούραση. Νύχτες ατελείωτες ή μια μόνο νύχτα. Δίχως φεγγάρι, δίχως άστρα. Πόσο να ζήσεις χωρίς φίλους;
Ο πόνος είναι τυμβωρύχος. Ανασκάβει ξεχασμένες πολιτείες, κτίρια που ήταν άλλοτε λαμπρά και τώρα τα τρώει η χλόη κι ο κισσός. Δρόμοι ξεπατωμένοι, αγάλματα θρύμματα. Πόση ιστορία συσσωρεύει ο χρόνος σε σκουπίδια! Άραγε όλες αυτές οι κοιμισμένες ψυχές κάτω από τις νυχτερινές ταράτσες το γνώριζαν, το έπαιρναν είδηση;

Έπρεπε να φύγω. Να προσπεράσω. Αυτή η ζωή είναι σα στάση λεωφορείου. Ποτέ δεν την κατοικείς...

Μα σιγά σιγά φύτρωνε μέσα μου μια έγνοια. Έχασα ένα όνειρο. Τι γίνονται όμως αυτοί που δεν το ανακάλυψαν ποτέ; Γιατί δεν έρχονται δω πάνω στις στέγες, πάνω απ' ότι τρέφουν καθημερινά για να γυρίσει σε δηλητήριο; Γιατί δεν πετούν πάνω από το μέτρο, δεν δραπετεύουν από το μέσο όρο;

Να 'ταν αυτό το μυστικό σου θήλεια ψυχή; Να 'ταν αυτό το νόημα το χορού σου; Να 'θελες να ξυπνήσεις όνειρα, να τρυπήσεις τις οροφές από μπετόν με μια οπτασία;

Μα αξίζει να σ' αγαπήσω τότε! Αξίζει να σ' αναζητώ. Ο ερημίτης των οροφών θα γίνει κυνηγός. Η σκληράδα αντοχή. Ο πόνος πείσμα.

Ξέρω γιατί χορεύεις. Ξέρω πως ζεις. Το στίγμα σου αλάθητο! Το μάθημα η ζωή μου.

Κι αν δεν σε βρω, κι αν ουδέποτε στ' αλήθεια σε είδα, ξέρω ότι θα 'πρεπε. Ξέρω γιατί. Και θα σε δημιουργήσω.