Road Movie

Καβάλησα αυτό το τρελό μοτοσακό πριν πολλά χρόνια.

And I ride, and I ride...

Στην αρχή ήταν μια ηλιόλουστη εκδρομή, με δρόμους βαθύσκιωτους, παραλίες να σου κάνουν το μάτι γλαρό, και χλόη στρωμένη σαν νυφικό κρεββάτι.

And I ride, and I ride...

Άνθρωποι μου κάναν ωτοστόπ. Και σταματούσα. Λιγότερο συχνά απ' όσο ήθελα. Μόνο δυο χωρούσε. Με το ζόρι τρικάβαλο. Με ρίσκο τέσσερις.

And I ride, and I ride...

Δεν φορούσα κάσκα, ούτε αντιανεμικό. Έπεφτα συχνά. Πληγωνόμουν και πλήγωνα. Επιβάτες και περαστικούς. Μα τίναζα τη σκόνη, ίσιωνα τον καθρέφτη, μια στη μανιβέλα,μια στα γκαζιά και πάλι δρόμο

And I ride, and I ride...

Και το τιμόνι ακόμα δάνειζα σε σκιτζήδες ή σαΐνια, δεν έκανε διαφορά. Τους εμπιστευόμουνα ότι θα με πάνε όπως τους έφερα. Κι αν με φέρναν όπως τους πήγα, δεν έκανε διαφορά

And I ride, and I ride...

Με το καιρό άρχισε να σκουριάζει, να καίει λάδια και να κάνει διαβολεμένο θόρυβο. Ενοχλούσα χωρίς κόντρες και σούζες, μα πήγαινα, και τη βίδα που έπεφτε δεν γύρναγα να την πιάσω..

And I ride, and I ride...

Τελευταία τρίζει πολύ. Αναγκάζομαι να μην τρέχω. Οι επιβάτες μου φοβούνται. Αρχίσαμε να μιλάμε για αλλόκοτα πράγματα: ρώτα, προορισμό, επιστροφή. Και ν' απορούμε αν θα υπάρξουν. Έχει πέσει και μια ομίχλη, πιο πολύ μες τα γυαλιά μου...

And I ride, and I ride...

Κι αρχίζω ν' ακούω στο βάθος πίσω μου την σειρήνα αυτού του ελεεινού μπάτσου που θα μου κόψει κλήση γιατί δεν έχω άδεια, γιατί δεν είν' δική μου η μηχανή. Κλεμμένη θα την πει, θα την ζητήσει πίσω. Κι έτσι πως θα 'ν σαράβαλο, πάρτη θα πω ευχαρίστως. Εγώ θα περπατήσω..

I got the blues today...