Άρωμα γυναίκας

Κατηφορίζοντας την Κηφισίας Δευτέρα απόγευμα, ένα δυνατό άρωμα γυναίκας με συνεπήρε έξω από το Μέγαρο. Ανήμπορος ν' αντισταθώ το ακολούθησα και μ' εφερε στην κεντρική αίθουσα του Μεγάρου. Πολύς κόσμος μαζεμένος, πολλές κυρίες. Δεν μπορούσα να διακρίνω από ποιαν προερχόταν. Βούλιαξα σε μια καρέκλα με στρατηγική θέση και περίμενα υπομονετικά να δω αν θα φανερωθεί αυτή που είχε αποπλανήσει τη μύτη μου.

Πρέπει να σας πω ότι η μύτη μου υποφέρει συχνά από οσφρητικές παραισθήσεις και δεν ήμουν σίγουρος ότι δεν ζούσα μια ακόμα απ' αυτές. Αλλά έχοντας επίγνωση ότι ένα όμορφο βίωμα δεν χρειάζεται να είναι πραγματικό για να το απολαύσεις, περίμενα υπομονετικά.

Μετά την πάροδο λίγων λεπτών κατά την διάρκεια των οποίων είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι οι μισοί στην αίθουσα ήταν βαρήκοοι, γιατί φορούσαν κάτι τεράστια ακουστικά συνδεδεμένα με χειριστήρια σαν ραδιόφωνα, ξαφνικά η μυρωδιά έγινε διαπεραστική. Πρόσεξα τότε ένα χοντρό κύριο με αστεία γυαλιά και μια μικροκαμωμένη κυρία (πενηντάρα θα την έκανες) , να κατευθύνονται προς ένα μεγάλο τραπέζι στη μέση της σκηνής ενώ μια άλλη κυρία καλωσόριζε στα μικρόφωνα την Ιζαμπέλ Αλιέντε.

Η περιέργειά μου έγινε παροξυστική όταν αντιλήφθηκα ότι η πηγή του αιθέριου αρώματος ήταν η Ιζαμπέλ Αλιέντε γιατί δεν μπορούσα να κατανοήσω πως αυτή η ουράνια μυρωδιά αναδυόταν από μια τόσο συμπαθητική μεν αλλά συνηθισμένη φιγούρα καλόβολης μαμάς.

Το μυαλό μου άρχισε να γυρίζει πυρετωδώς: σκέφτηκα τις φερορμόνες, τις χημικές αυτές ουσίες που, παρότι σε απειροελάχιστες ποσότητες, λειτουργούν σαν ακαταμάχητα χημικά ερωτικά σήματα. Ναι αυτό ήταν! Μόνο που η φερορμόνες που αναδύει η Αλιέντε είναι μιας ειδικής μορφής: στοχεύουν αναγνώστες. Και ομολογώ το πετυχαίνουν ακόμα και χωρίς βιβλίο: Δεν έχω διαβάσει τίποτα της Αλιέντε (μπορείτε να με φτύσετε στο τέλος του ποστ) αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ να την ακούσω.

Τι την κάνει μαγική; Αν από τον τρόπο που μίλησε θελήσω να προβλέψω τον τρόπο που γράφει θα διέκρινα τα εξής: Έλλειψη εκζήτησης, γραφή καρδιάς ή καλύτερα, όπως είπε η ίδια, γραφή μήτρας και θέματα που είναι σαν δάχτυλα πάνω σε πληγή.

Ο συντονιστής της κουβέντας, ο Θανάσης Λάλας ρωτούσε ελληνικά κι αυτή απαντούσε αγγλικά και στην παγκόσμια γλώσσα των σημάτων με τα χέρια.

Μοιράζομαι μαζί σας μόνο δυο σημεία που μου έκαναν εντύπωση. Τα άλλα τα κρατάω για μένα, για ψυχικό μηρυκασμό.

-Με ποιους από τους ήρωές της θα έκανε παρέα; Μ' αυτούς που είναι καλοί στο κρεββάτι! Αλλά θα τους παράταγε μετά τη σελίδα 160.

-Ο ρόλος της φαντασίας; Στο δεύτερό της μυθιστόρημα για μια ομάδα εξαφανισμένων και δολοφονημένων χωρικών, είχε φανταστεί την ανακάλυψη των πτωμάτων τους από ένα παπά. Όταν το βιβλίο κυκλοφόρησε, ένας νέος την πλησιάζει και την ρωτάει: που ξέρατε ότι ήταν παππάς αυτός που τους ανακάλυψε και μάλιστα ότι πήγε στο σημείο με μηχανάκι; -Δεν το ' ξερα, της φαντασίας μου ήταν. -Εγώ είμαι αυτός ο παππάς, και έτσι ακριβώς πήγα. (Σ' αυτό το σημείο οι τρίχες μου τρυπάνε το πουκάμισο.)

Τι γλυκιά γυναίκα! Τι απλή! Τι ελάχιστα διανοούμενη! Μήπως γι αυτό είναι τόσο πετυχημένη;