Κι ένα αντιδραστικό ποστ...

Θα με πείτε αντιδραστικό μετά απ’ αυτό. Θα με πείτε ελιτιστή, ψωνισμένο, χούφταλο, ντεμοντέ, επιδειξία κι άλλα όμορφα .

ΣΚΑΣΙΛΑ ΜΟΥ.

Γιατί έχω πάρει φόρα να σας μιλήσω για την καθαρεύουσα.

Ναι, ναι, ναι καλά ακούσατε, για την καθαρεύουσα, που για τους κάτω των 30 ισοδυναμεί περίπου με σανσκριτικά, για τους μεταξύ 30 με 40 είναι μια σκοτεινή ανάμνηση, ενώ για τους άνω των σαράντα είναι το τρόπαιο που κρέμεται πάνω από το νεομπουρζουά τζάκι τους, σκοτωμένο κι αποκεφαλισμένο, εκεί, στα τέλη του ‘70.

Δεν αγνοώ τη σημασία του δημοτικισμού (δώστε τη γνώση στο λαό), την λαμπρή ιστορική του καταβολή (Σολωμέ υποκλίνομαι, και σένα Διγενή χαίρομαι να ακούω το τραγούδι σου) ή την έξωθεν καλήν επιρροή (Δάντην πρόσχομεν).

Δεν αγνοώ επίσης την απόσταση που έχει λάβει η ‘λαλιά’ μας από το αρχαίο ιδίωμα με το οποίο η καθαρεύουσα επιδίωκε να μπολιάσει την ομιλουμένη. Και θα μου φαινόταν τώρα γελοίο μαθητής να γράφει όπως ο συμμαθητής μου τότε, στην έκθεση "πως πέρασα την Κυριακή μου": «Εκαθήμην επί βράχου και ηλίευον ιχθύς!» Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν σου κάθεται το ψαροκόκκαλο στο λαιμό αλλά η γλώσσα.

Τέλος, δεν αγνοώ την (απαίσια) πραγματικότητα ότι δεν διδάσκεται πια τίποτα σχετικό ακόμα και στους φιλολόγους (αυτό τεκμαίρεται από συζητήσεις με αποφοίτους της Φιλοσοφικής, όπου επικτρατεί η ίδια δυσανασχέτηση και δυσφορία για την καθαρεύουσα που απαντάται και στους ...λιμενεργάτες).

Αλλά, η καθαρεύουσα είναι ποιητική! Είναι εκφραστική. Είναι περιεκτική. Είναι επιστημονική. Είναι, τελικά, γλώσσα. Γλώσσα μας.

Και μην αρχίσετε να μου λέτε «Καλά, θες να ακούς ειδήσεις τύπου ΥΕΝΕΔ πάλι ή λόγους τύπου Παπαδόπουλου;»

ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ!

Αλλά θέλω να διαβάζω Βιζυηνό και να μπορώ να το μοιραστώ, να συζητήσω γι αυτόν και να πω για την ευφροσύνη που δημιουργεί.

Θέλω να απαγγέλλω Εμπειρίκο και να μην τον μπερδεύουν με Παλατινή Ανθολογία.

Θέλω να διαβάζω Ροΐδη και Παπαδιαμάντη, να χρησιμοποιώ τις ατάκες του στα γραπτά μου και να μην τα κάνει να μοιάζουν με Ελληνιστικούς Παπύρους.

Και καλά αυτά.

Θέλω και το εξής απλό: να γράφω «της παλιννοστήσεως» και να μην με διορθώνει ο ηλίθιος spelling checker. Να λέω «εταιρεία» κι όχι «εταιρία», «αυγό» κι όχι «αβγό».

Κι έστω: το πρόγραμμα που είναι κάτι άχρουν, άοσμο, άγευστο, το συγχωρώ.

Δεν θέλω όμως να ακούω άλλα: «το συνεχής κυνηγητό» αντί για «το συνεχές κυνηγητό» ή «των υπαρχόντων συνθηκών» αντί για «των υπαρχουσών συνθηκών». Και μάλιστα από απόφοιτους ανωτάτων (τρομάρα τους) σχολών.

Ζητάω πολλά ρε γαμώτο;

Λίγα ψίχουλα γλωσσικής παιδείας σου γυρεύω, κι ως την άλλη τη ζωή θα σε λατρεύω (ρε κωλοχώρα).