Θύμωσα

Έχω κάνει σιωπηρή συμφωνία με τον εαυτό μου ότι γράφω στο μπλογκ μου να στηρίζεται σ' ένα συναίσθημα. Και γι αυτό το λόγο αποφεύγω να γράφω πράγματα της επικαιρότητας ή να κάνω επιθεώρηση με το μπλογκ. Δεν κατηγορώ άλλους αν το κάνουν, απλώς that's me..

Στο προηγούμενο ποστ η Αλεπού έκανε ένα σχόλιο που παρέπεμπε σε ένα άρθρο του Γεωργουσόπουλου στα Νέα (κατά σύμπτωση το άρθρο λέγεται "Η αλεπού και τα σταφύλια" αλλά η σύμπτωση τελειώνει εκεί). Το άρθρο μιλά για τους κακοπροαίρετους κριτικούς της Δημουλά κι αξίζει να το διαβάσει κανείς.

Επειδή "ανακάλυψα" τη Δημουλά χωρίς να έχω διαβάσει ούτε μια γραμμή κριτικής γι αυτήν, κι επειδή ένοιωσα από τους πρώτους λίγους στίχους τέτοιο θαυμασμό γι αυτήν, κι επειδή χάρηκα γιατί έβλεπα μια Ελληνίδα γυναίκα να αιωρείται σε αστρονομικά ύψη πάνω από την κρατούσα μετριότητα, θύμωσα εξαιρετικά με τους επικριτές της. Κι ο θυμός είναι ένα συναίσθημα άξιο να το γράψει κανείς.

Ένα πράγμα που έμαθα στο μεταπτυχιακό ενός διαζυγίου, είναι ότι όταν μάχεσαι κάποιον, το χειρότερο θυμό σου τον ξεσπάς, όχι μ' αυτά που θα πεις αλλά με τη σιωπή σου. Είναι η σκληρώτερη τιμωρία στον άλλο που εκλιπαρεί μια απάντηση, έστω και υβριστική.

Καλώ λοιπόν όσους πιστούς της προφήτιδος να τιμωρήσουν με παρόμοιο τρόπο τους βέβηλους: θάψτε τους στην σιωπή και τη λήθη. Είναι το μόνο που θα τους λειώσει.