Ιστορίες γι αγρίους
Τον δεκαπενταύγουστο οι Έλληνες πάνε διακοπές, η Παναγία ανεβαίνει στους ουρανούς και κάθε εκατό+ χρόνια έρχονται οι Ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα.
Στις 15 Αυγούστου του 2004 όμως ένα κορίτσι ανέβηκε στο ικρίωμα. Μόλις 16 χρονών η Ατεκέχ Ρατζαμπί είχε καταδικαστεί σε θάνατο γιατί συνήψε σεξουαλικές σχέσεις με μεγαλύτερό της άνδρα.
Η Ατεκέχ (στη φωτογραφία), από άνεργο ναρκομανή πατέρα και μητέρα που πέθανε όταν ήταν μικρή, έμεινε στη φροντίδα των υπερήλικων γονιών της μητέρας της. Πρακτικά έμεινε μόνη. Επιπλέον υπάρχουν αναφορές ότι είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά από μέλος της οικογένειάς της.
Ήταν ζωηρή κι ανυπόταχτη όπως εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ένα παιδί με τέτοιο οικογενειακό ιστορικό. Πριν την τελική καταδίκη της είχε υποστεί αρκετές φυλακίσεις και ραβδισμούς (εκατό τη φορά) για παρόμοιες κατηγορίες. Κι εκείνη επέμενε. Αλλά ο δικαστής την είχε άχτι, τόσο άχτι που πέρασε ο ίδιος το σχοινί γύρω από το λαιμό της. Σημειωτέον ότι οι θανατικές καταδίκες στο Ιράν πρέπει να επικυρωθούν από το ανώτατο δικαστήριο πρώτα κι ότι το Ιράν έχει υπογράψει διεθνή συνθήκη - International Covenant on Civil and Political Rights (ICCPR) and the Convention on the Rights of the Child (CRC)- που απαγορεύει την εκτέλεση νέων κάτω των 18 ετών.
Η ιστορία της βρίσκεται σε διάφορα ηλεκτρονικά μέσα όχι πάντα σύμφωνα μεταξύ τους. Οι πηγές από τις οποίες αντλήθηκε είναι σχετικά ασαφείς. Η διεθνής αμνηστία έχει δημοσιεύσει δήλωση για την περίπτωσή της.
Αν δεν πρόκειται για μια καλοστημένη μηχανή προπαγάνδας που προλειαίνει το έδαφος για επέμβαση στο Ιράν, τότε η ιστορία αυτή μας λέει τι προμηνύεται να ακολουθήσει και για ένα άλλο κορίτσι, την Ναζανίν, 18 ετών τώρα, που καταδικάστηκε σε θάνατο δι' απαγχονισμού γιατί, πριν ένα χρόνο, στην προσπάθειά της να αποκρούσει τους επίδοξους βιαστές αυτής και της ανιψιάς της, έβγαλε μαχαίρι και τραυμάτισε θανάσιμα έναν απ' αυτούς.
Αν η Ναζανίν δεν είχε σκοτώσει κι έμενε έγκυος από το βιασμό, ο μόνος τρόπος να αποφύγει το θάνατο δια λιθοβολισμού θα ήταν να καταθέσουν υπέρ της τέσσερις αυτόπτες μάρτυρες! Η κορύφωση της λογικής του νομοθέτη: Τέσσερις μάρτυρες του βιασμού που καθόντουσαν και κοίταγαν χωρίς να σηκώνουν χεράκι!
Η Ναζανίν, αν κι αυτή δεν είναι δημιούργημα μιας απίστευτης συνωμοσίας, κάθεται τώρα σ' ένα σκοτεινό κελί περιμένοντας. Ένα κορίτσι που δεν θα γνωρίσει ποτέ τι σημαίνει να σε σέβονται στοιχειωδώς, τι σημαίνει νεανικός έρωτας, τι σημαίνει να διαθέτεις το σώμα κατά βούλησιν ή πιο απλά και πιο πραγματιστικά γι αυτήν, τι σημαίνει να γίνεσαι νοικοκυρά και μητέρα. Τελικά, τι σημαίνει να μεγαλώνεις να χαίρεσι και να θλίβεσαι απ' αυτό γιατί είναι η ανθρώπινη μοίρα. Ο χρόνος της έχει αφαιρεθεί σαν να πρόκειται για άλλο ένα μαχαίρι με το οποίο θα επετίθετο στους βιαστές της ζωής της. Και μπορεί να είναι κι έτσι.
Μπορούμε να την σώσουμε; Δεν ξέρω. Υπέγραψα σήμερα το σχετικό έγγραφο που απευθύνεται στον Κόφι Ανάν και στους μουλάδες του Ιράν χωρίς να τρέφω ιδιαίτερες ελπίδες. Κι αν γράφω ότι γράφω είναι όχι από ελπίδα αλλά από απελπισία. Κι η απελπισία γεννάει τους χειρότερους θυμούς...
