Γύφτου συνέχεια

Το έψαξα (λίγο) το ζήτημα: ο Παλαμάς γνώριζε το έργο του Νίτσε.

Αλλά, πριν, λίγες διορθώσεις για το προηγούμενο post: άρχισε να γράφει το Δωδεκάλογο το 1899 αλλά τέλειωσε το 1905 κι εξέδωσε το 1906, με προτροπή του Πάλλη, όπως ομολογεί ο ίδιος στον πρόλογο που έγραψε για την πρώτη αυτή έκδοση. Είχε λοιπόν όλο το χρόνο να γνωρίσει το έργο του Νίτσε και να επηρεαστεί (κι) απ' αυτό.

Η απόδειξη για τη γνωριμία; Στο δέκατο λόγο, τον επονομαζόμενο Αναστάσιμο, κάτω από τον τίτλο έχει δυό ρήσεις τρίτων. Η δεύτερη είναι από το Ζαρατούστρα του Νίτσε: "Μόνο εκεί που είναι οι τάφοι, εκεί είναι κι η ανάσταση".

Αλλά κι από άλλες αναφορές φαίνεται μιά γνωριμία με τον Γερμανό φιλόσοφο, από τις αναφορές στον Βάγκνερ στον ίδιο πρόλογο.

Κι επίσης ήταν κάτοχος της γερμανικής άρα θα μπορούσε να έχει διαβάσει και το πρωτότυπο (τον ζηλεύω γι αυτό).

Αυτά, μέχρι να διαβάσω το έργο ολόκληρο...