Blogging: Είδος ή μέσο;
Τι ζόρι τραβάω τώρα θα μου πείτε βράδυ εκλογών να ασχολούμαι με τέτοια ομφαλοσκόπηση και να διυλίζω τον κώνωπα. Κανένα. Βαριέμαι την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων κι επειδή διάβασα τρία ποστ σχετικά με μια ρήση του Δημοσθένη Κούρτοβικ στα Νέα, είπα να ξοδέψω λίγη φαιά ουσία για να το σκαλίσω.
Τα ιστολόγια 'Ανεμος, Λαπούτα και Διαβάζω (μπορεί και άλλα, αυτά πήρα είδηση) ανέφεραν και σχολίασαν τη συγκεκριμένη ρήση. Την αναπαράγω προς κατανόησιν:
Έπειτα από αρκετές επισκέψεις σε διαδικτυακά ημερολόγια, άλλα κρυπτωνύμων bloggers και άλλα επωνύμων συγγραφέων, τείνω προς το εξής συμπέρασμα: μερικοί καλοί bloggers μπορούν να γίνουν και καλοί συγγραφείς, αλλά σχεδόν κανένας καλός συγγραφέας δεν γίνεται καλός blogger. Οι πρώτοι βάζουν στα διαδικτυακά κείμενά τους τον εαυτό τους. Οι δεύτεροι απλώς το εγώ τους.
Προφανώς υπάρχει δηλητήριο για τους συγγραφείς στα λεγόμενα. Υπάρχει αλήθεια όμως;
Για να απαντήσει κανείς πρέπει να απαντήσει πρώτα τι είναι το blogging: Ένα είδος λόγου (δημοσιογραφικού, προσωπικού, λογοτεχνικού κτλ) ή ένα μέσο εκφοράς του όποιου λόγου.
Αν η απάντηση είναι το πρώτο -και δεν βλέπω πως μπορεί να είναι αφού δεν μπορώ να συνάγω κοινά στοιχεία που να μορφοποιούν κι αποκρυσταλλώνουν τον μορφότυπο ενός "είδους λόγου" που λέγεται ιστολόγιο- τότε ο Κούρτοβικ έχει άδικο πέρα για πέρα γιατί κάθε συγγραφέας έχει το δικαίωμα να επιλέξει και να δοκιμάσει εαυτόν σε ότι είδος λόγου θέλει.
Αν η απάντηση είναι "μέσο", αναρωτιέται κανείς γιατί κάποιος που έχει δοσμένο το όποιο άλλο μέσο (βιβλίο, περιοδικό κτλ) επιλέγει να χρησιμοποιήσει και τούτο. Όχι πως απαγορεύεται, αλλά γιατί;
Πριν επιχειρήσω να απαντήσω, ας δηλώσω απερίφραστα για να μην κρυβόμαστε ότι και bloggers και συγγραφείς βάζουν το εγώ τους στο blogging με την αρνητική απόχρωση που δίνει ο Κούρτοβικ στον όρο. Δεν μπορούν να το αποφύγουν. Δεν έχει νόημα. Αν γράφουν μόνο για πάρτη τους, υπάρχει και το παλιό καλό χαρτάκι. Η δημοσιοποίηση επιδιώκει μια προβολή και ενδεχομένως την είσπραξη μιας απαντήσης που μπορεί να είναι από απλή εκδήλωση συντροφικότητας και συμπαράστασης μέχρι έπαινος, πέστα ρε μεγάλε και βάζω το ποστ σου κάτω από το μαξιλάρι μου και κοιμάμαι. Ε, κι αυτό θέλουμε, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο.
Κατά τ' άλλα, οι bloggers βάζουν και τον εαυτό τους (αν έχουν κάποιο εννοείται), όχι επειδή είναι πιο καλά παιδιά αλλά επειδή δεν έχουν που αλλού να τον βάλουν. Το blogging είναι το μέσο έκφρασης του φτωχομπινέ (ας μου συγχωρεθεί η έκφραση) κι ο blogger θέλει δε θέλει, κάτι θα στάξει κει μέσα από τον εαυτό του. Αν μη τι άλλο το κόπο και την αγωνία του.
Ο συγγραφέας όμως δεν έχει ανάγκη κάτι τέτοιο. Δεν έχει ανάγκη να εκτεθεί στις, πολλές φορές, αχρείες κριτικές και σχόλια της μπλογκόσφαιρας; Γιατί διακινδυνεύει τότε;
Για τον ίδιο λόγο. Είναι σχεδόν ψυχαναγκαστικό. Ο συγγραφέας δεν μπορεί να εισπράξει τόσο άμεσα την ανταπόκριση σ' αυτά που γράφει μέσα από ένα βιβλίο. Αντε να του στείλουν κανένα γράμμα, άντε να του γράψουν μια κριτική ή παραπάνω. Μπορεί να πουλήσει πολύ αλλά χτύπημα στην πλάτη δεν θα πάρει, επιταγή θα πάρει. Κι αυτά μετά από μέρες ή βδομάδες ή μήνες ή χρόνια. Αλλά εκείνος μάλλον πρέπει να καίγεται (αν δεν καίγεται μάλλον δεν είναι στα καλά του).
Και το blogging του δίνει αυτό το πλεονέκτημα. Feedback εδώ και τώρα.
Εντάξει, I 've been too gentle. Του δίνει κι άλλα: να διαφημίσει τα βιβλία του, τις καλές κριτικές που του έκαναν κτλ.
Ε, και;
Απλώς θέμα ποσοτικό είναι η διαφοροποίηση. Όχι ουσία.
Εν κατακλείδι, και θάθελα να ακούσω την αντίθετη γνώμη κάποιων συγγραφέων που πιθανόν να με διαβάσουν, ο Κούρτοβικ κακούλης μεν, αλλά έχει λίγο δίκιο στο ότι βάζουν πιο πολύ εγώ παρά εαυτό. Για το αν μπορούν να γίνουν καλοί bloggers το ερώτημα είναι ανόητο. Άμα γράφεις καλά, κι αν θες, γράφεις καλά οπουδήποτε.
