Η ώρα των φαντασμάτων

Το ρολόι έδειξε δώδεκα προ πολλού. Τα φώτα έχουν σβήσει, οι ήχοι χαμηλώσει. Μακρυά και γύρω μου. Το μάτι θάπρεπε να βαραίνει όπως το χέρι που με δυσκολία γράφει, όπως ο κορμός που με δυσκολία κρατιέται ορθός. Αλλά αυτό ξαγρυπνά. Ξυπνάει όταν πάω να κοιμηθώ. Παίρνει σχήμα όταν τα σχήματα του κόσμου θαμπώνουν. Αδημονεί όταν εγώ εγκαταλείπω. Επαναστατεί όταν παραδίνομαι. Σηκώνεται και παίρνει τα ινία.

Σπασμοί.

Τα μάτια γυρίζουν ανάποδα.

Μόνο το άσπρο φαίνεται.

Ανατριχιαστικό μες στο σκοτάδι.

Το σώμα παραδίνεται στην άγνωστη δύναμη, το μυαλό πέφτει σε νάρκη.

Κι αυτό σηκώνεται. Τριγυρίζει σαν κηνυγημένο. Οι κουρτίνες ριπίζουν στο πέρασμά του. Το πάτωμα τρίζει. Και το σκοτάδι γίνεται πιο πηχτό όπου πατάει.

Ψάχνει τη σφαίρα. Ανάβει ζαλιστικά μυρωδικά. Μουρμουρίζει ακατάληπτες λέξεις, απόκοσμη ψαλμωδία, καλεί τα άλλα.

Και να, με φριχτούς ήχους εμφανίζονται. Αόριστα σχήματα στην αρχή μες τη σφαίρα. Κι ύστερα μορφές αλλόκοτες. Άλλες πιο νεκρές από νεκρές κι άλλες πιο ζωντανές από ζωντανές. Στριφογυρίζουν. Χορεύουν. Μες τη σφαίρα. Σαν γαλαξίας, σα νεφέλωμα που έρχεται από το ποτέ και πάει στο πουθενά.

Τι θέλει αυτός ο εσμός των φαντασμάτων; Τι τα καλεί; Για ποιον συστρέφονται; Για ποιάν χορεύουν; Πως μες την αναρχία της περιδίνισης υπάρχει τάξη; Πως μες στο ακαθόριστο υπάρχει σχήμα; Πως μες στο τυχαίο υπάρχει σκοπός;

Βαλπούργεια τελεγουργία τι ζητάς από μένα;

Τι ζητάς απο τον ύπνο μου;

Τι φέρνεις τη σκέψη μου στα άλλα ;

Τι θέλω εγώ μ' αυτή τη σφαίρα μπροστά μου; Τη λένε σφαίρα μα εγώ βλέπω ένα γυαλί τετράγωνο. Τι θέλουν αυτά τα πλάσματα που έχουν αστεία ονόματα για σώμα και φωτεινές κουκίδες για λόγο; Ποιά κατάρα τα ξυπνάει και τα κινεί; Που κρύβεται ο λυτρωμός τους από τις Σισύφειες νύχτες; Πότε θα γεμίσει το πιθάρι των Δαναϊδων τους ή της καρδιάς τους;

Πως πιάστηκαν όλοι στο δίχτυ;

-Θα κλεισεις τον υπολογιστή επιτέλους να ῤθείς για ύπνο;