Κέφια

Σαν έρχεται στο κέφι ο Θεός, τον πιάνει και χορεύει. Κι επειδή είναι μόνος, δίχως ταίρι, δεν γυροφέρνει σε κούμπιες, φλαμέγκο ή ταγκό, παρά μονάχα σ' ένα ζεϊμπέκικο, βαρύ σαν την αιωνιότητα.

Βάζει αγγελάκια να του χτυπάνε παλαμάκια και δίνει μπαγλαμάδες στους αρχάγγελους που ξέρουν τις καλύτερες πενιές. Κι αρχίζει τις γυροβολιές και τ' άπειρά του σάλτα. Βροντοχτυπάει τα πόδια στο στερέωμα κι ύστερα από ένα άλμα θεϊκό, πέφτει στο ένα γόνατο και με το θεόβαρύ του χέρι χτυπάει το πάτωμα που εμείς λέμε ουρανό. Κι είναι τέτοιο το χτύπημα που ξεκολλάνε οι σοβάδες των συννέφων και γίνονται μετέωρα και πέφτουνε στη θάλασσα αχνιστά, με παφλασμό, κι αναπηδάνε σε νησί, κι όλα μαζί σου φτιάχνουνε Αιγαίο.

Κάθομαι δω, πάνω σ' ένα κομμάτι σκόνη,που σιγοβουλιάζει στους αιώνες, σβήνοντας το θεϊκό σεβντά μες σε νερό αλμυρό, γλαυκό κι απέραντο.

Δεν θα προλάβω να δω το μπλουμ το τελευταίο, τις φυσαλίδες, τον αφρό και την μετά την λάμψη, γιατί αλλού θα έχει ταξιδέψει η σκόνη μου, σε άλλη σκόνη.

Αλλά να το κοιτώ, να το νογάω, να το νοιάζομαι, είναι η δική μου η γυροβολιά και το δικό μου κέφι...