Θα με φιλήσεις;
Χτες λύγισα υπό το βάρος μιας αποκάλυψης: δύο συμμαθήτριες του Δημοτικού μου εκμυστηρεύτηκαν μετά από 37 χρόνια ότι υπήρξαν ερωτευμένες μαζί μου. Ένοιωσα τύψεις που δεν τους πρόφερα /πρόσφερα την αιώνια ατάκα: “Θες να τα φτιάξουμε;” πριν τρέξω για μπάλα με τους λοιπούς μπόμπιρες. Γιατί κάπου εκεί εξαντλούντο οι σχέσεις τότε (σ' εκείνη την ηλικία και σ' εκείνη την εποχή).
Συντετριμμένος από την απώλεια των ευκαιριών σύρθηκα σπίτι κι άρχισα να πίνω ασταμάτητα. Γάλα εννοώ. Κάπνισα άπειρα πακέτα τσιγάρα παρότι το έχω κόψει γενικά και κατέφυγα σε απαλή μουσική για να χαλαρώσω: Ο Χρυσός του Ρήνου από το Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν του Βάγκνερ.
Κι όταν οι καταχρήσεις άρχισαν να βαραίνουν στον εξαντλημένο οργανισμό μου, κι η νύστα ήρθε λυτρωτική να δώσει τη λύση στο αβάσταχτο βάσανο της ζωής, εκεί μεταξύ ξύπνιου και ύπνου θυμήθηκα μιαν άλλη κοπέλα που είχα αρνηθεί.
Ήμουν τότε δώδεκα, το καλοκαίρι πριν το γυμνάσιο. Πρέπει να πλησίαζε Σεπτέμβρης. Μια νύχτα λοιπόν βλέπω στον ύπνο μου, ότι είμαι με τον καλό παιδικό μου φίλο τον Σπύρο. Ντυμένος με σορτς εγώ και μαγιό εκείνος, και με αξίνες στην πλάτη, πηγαίνουμε στο παρκάκι της εκκλησίας για να σκάψουμε (ε, ρε τι οράματα μεγαλείου στοιχειώνουν τα όνειρά μας).
Εκεί λοιπόν που σκάβουμε εμφανίζεται ένα χρυσομάλλικο κοριτσάκι, πανέμορφο αλλά άγνωστο, με κοιτάει με πονηρό χαμογελάκι και μου λέει: “Θα με φιλήσεις;”
Χαμογελάω ειρωνικά κι ακατάδεχτα και γυρνάω στο Σπύρο: “Τι λέει αυτή ρε;” Ο Σπύρος με κοιτάζει μετά μεγίστης κατανοήσεως και ... ξυπνάω.
Κι εδώ αλλάζουν τα πράγματα. Γιατί μετανιώνω. Για πρώτη φορά στην ζωή μου εκδηλώνεται ερωτικό ενδιαφέρον για το άλλο φύλο. Και μάλιστα για ένα πλάσμα του ονείρου. “Τι έκανα;” σκέφτομαι. “Γιατί δεν την φίλησα;”. Προσπαθώ να ξανακοιμηθώ και να ονειρευτώ το ίδιο όνειρο, να την ξαναδώ, να της ζητήσω συγγνώμη. Μένω στο κρεββάτι μέχρι αργά, βουρκώνω, βιάζω τη φαντασία μου αλλά τίποτα. Το μεσημέρι προσπαθώ να ξανακοιμηθώ, να την συναντήσω. Δεν σκέφτομαι καθόλου ότι δεν υπάρχει, ότι επιζητώ κάτι ανέφικτο, ότι, ότι, ότι... Δεν καταφέρνω τίποτα. Απελπίζομαι. Κλαίω. Βραδιάζει και κοιμάμαι ξανά. Και ξημερώνει ξανά. Αλλά από την επόμενη μέρα και μετά κοιτάζω τα κορίτσια αλλιώς...
